Wejście do podziemnego kompleksu

 Rozdział 19


Adam biegł na oślep, przedzierając się przez plątaninę korzeni i gęste liście. Gałęzie smagały go po twarzy, błoto chlupotało pod nogami, ale nie zatrzymywał się ani na sekundę. Za plecami rozlegały się wrzaski ludzi i przerażający ryk istoty, która zmiażdżyła pierwszą linię strażników.


Kule cięły powietrze, krzyki mieszały się z rykiem bestii, a dżungla zdawała się drżeć od samej siły starcia.


Adam czuł, że musi znaleźć schronienie, zanim chaos go dosięgnie.


I wtedy – potknął się.


Ziemia nagle osunęła się pod jego stopą. Upadł ciężko, staczając się po krótkiej, błotnistej skarpie. Kiedy podniósł głowę, zobaczył przed sobą coś, co sprawiło, że na chwilę zapomniał oddychać.

Przed nim rozciągał się ciemny otwór w ziemi, ukryty za zasłoną gęstych pnączy. Krawędzie były betonowe, zardzewiałe, pokryte mchem i wilgocią. Pośrodku wejścia tkwiła stalowa klapa, odchylona, jakby ktoś otworzył ją niedawno.


Adam przyklęknął, serce waliło mu jak oszalałe. Na betonowych płytach widniały ślady butów – świeże, wyraźne.


– Boże… – wyszeptał.


To nie była zwykła jaskinia. To było wejście do czegoś sztucznego. Do czegoś ukrytego.


Kolejny ryk rozdarł noc. Dżungla za jego plecami eksplodowała hukiem i błyskami karabinowych wystrzałów. Bestia była coraz bliżej.


Adam nie wahał się ani chwili. Wcisnął się między pnącza i zanurzył w ciemność wejścia. Zapach wilgoci i rdzy uderzył go 

w nozdrza.

Pod stopami poczuł metalowe szczeble drabiny prowadzącej w dół.


Z góry dobiegł ostatni krzyk człowieka, który nagle urwał się w pół. Potem znów cisza – gęsta, lepka, złowroga.


Adam zsunął się w dół, modląc się, by klapa nad nim nie zatrzasnęła się sama.


Na dole rozciągał się długi, wąski korytarz. Ściany były z betonu, popękane, porośnięte pleśnią. Na jednej z nich majaczył wyblakły symbol – ta sama stylizowana litera „E”, którą widział na ramieniu dowódcy.


Adam zrozumiał jedno: to nie był przypadek. Ta wyspa kryła nie tylko stworzenia. Kryła całą sieć podziemnych kompleksów, o których nikt poza nimi nie miał wiedzieć.


Zacisnął dłonie w pięści. Wiedział, że schodzi w samo serce tajemnicy.

I że teraz… nie ma już odwrotu.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej