W laboratorium

 Rozdział 20


Adam stawiał kroki powoli, każdy jego oddech odbijał się echem od betonowych ścian. Wąski korytarz pachniał wilgocią, rdzą i czymś jeszcze – czymś ostrym, metalicznym, co przywodziło na myśl zapach krwi.


Światło było ledwie zauważalne. Co kilka metrów, wzdłuż sufitu, mrugały stare lampy jarzeniowe, raz po raz gasnąc i rozświetlając przestrzeń zimnym, trupim blaskiem.


Adam przesunął dłonią po ścianie – chropowaty beton był wilgotny, pokryty glonami. W pewnym miejscu natrafił na coś jeszcze: wgłębienia, jakby trzy równoległe bruzdy. Przeszedł go dreszcz – znał już ten znak.


Nagle usłyszał dźwięk.


Nie był sam.

Ciche kapanie wody mieszało się z czymś bardziej niepokojącym – rytmicznym stukotem, jakby metal uderzał o beton. Kroki. Niespieszne, ciężkie, odbijające się od ścian.


Adam cofnął się instynktownie, ale wtedy zauważył na podłodze coś jeszcze. Ślady butów – świeże, prowadzące w głąb kompleksu. Ale obok nich odciski łap. Ogromne, trójpalczaste, z głębokimi zagłębieniami po pazurach.


Krew zaszumiała mu w uszach.


Kiedy ruszył dalej, dotarł do większej przestrzeni. Sala, przypominająca opuszczoną halę laboratoryjną, była zrujnowana. Połamane kontenery stały w kątach, szkło z roztrzaskanych zbiorników połyskiwało na ziemi. Na jednej ze ścian wisiała tablica, a na niej fragment schematu – rozmazane napisy w obcym języku, symbole genetyczne, a obok kolejne wyblakłe logo z literą „E”.


Adam zbliżył się, dotykając papieru przyczepionego do tablicy. Drżał. To były raporty. Daty sprzed miesięcy. Zdania urwane w połowie, jakby ktoś pisał w panice:

„...tempo wzrostu nie do opanowania...”

„...nie reagują na środki...”

„...utrata kontroli... ewakuacja niepełna...”


Adam poczuł, jak żołądek zaciska mu się z lęku.


I wtedy usłyszał kolejny dźwięk. Nie echo kroków – tym razem coś innego. Oddech. Głęboki, chrapliwy, tuż za ścianą.


Światło jarzeniówki nad jego głową zamigotało.


Cień przesunął się po przeciwległej ścianie – ogromny, zdeformowany, nieludzki.


Adam cofnął się powoli, czując, jak serce wali mu jak młot.


Był w samym sercu kompleksu. A coś już wiedziało, że on tu jest.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej