W ciemnościach

 Rozdział 21


Adam wstrzymał oddech, starając się nie poruszyć ani o centymetr. Cień za ścianą drgnął, a wraz z nim powietrze w pomieszczeniu zgęstniało, jakby sama przestrzeń ostrzegała go przed tym, co nadchodzi.


Kroki. Ciężkie, nieregularne. Do tego odgłos tarcia – pazury przesuwające się po betonie.


Światło jarzeniówki nad nim zamigotało ponownie i zgasło na kilka sekund. W ciemności Adam usłyszał westchnięcie – długie, gardłowe, gorące. Czuł je na skórze.


Kiedy lampa znów zabłysła, zobaczył ją.


Najpierw fragment pyska – łuski połyskujące zielono-czarnym blaskiem, nozdrza rozszerzające się w rytmie ciężkiego oddechu. Potem – oczy. Ogromne, złote, z pionową źrenicą, wpatrujące się prosto w niego.

Adam znieruchomiał. Każda komórka jego ciała krzyczała, by uciekać, ale instynkt podpowiadał – nie ruszaj się, jeszcze nie.


Stworzenie wysunęło się zza rogu. Było inne niż ta bestia, którą widział wcześniej w dżungli. Smuklejsze, ale nie mniej groźne. Masywne łapy kończyły się trzema zakrzywionymi szponami, a na grzbiecie wyrastały ostre, kościane kolce, które rysowały betonowy sufit, gdy poruszało się powoli w jego stronę.


Jego gardłowy pomruk wibrował w powietrzu, a w ciemnościach błyszczały rzędy zębów ostrych jak sztylety.


Adam cofnął się o krok, jego stopa uderzyła o kawałek szkła. Trzask.


Bestia 

zamarła.

Jej głowa przechyliła się lekko, a potem rozległ się niski syk. Szpony uderzyły w podłogę, rozpryskując odłamki betonu.


Adam poczuł, że to już koniec. Ale w tej samej chwili rozległ się inny dźwięk – metaliczne kliknięcie, gdzieś w głębi kompleksu. Automatyczne drzwi przesunęły się z jękiem.


Stworzenie drgnęło i obróciło głowę.


Adam wykorzystał ułamek sekundy. Rzucił się do najbliższego korytarza, czując, jak ziemia drży pod uderzeniami łap. Szpony przeorały ścianę tuż obok niego, rozsypując w powietrzu pył i odłamki.


Pędził na oślep, wdychając kurz, walcząc z własnym strachem. Echo jego kroków mieszało się z rykiem potwora, który rozbrzmiewał w korytarzach jak głos samej śmierci.

Wreszcie dopadł do rozwidlenia. Z jednej strony – ciemny, wąski tunel. Z drugiej – migoczące światło awaryjnej lampki nad pancernymi drzwiami.


Adam zacisnął zęby. Wiedział, że którąkolwiek drogę wybierze, może być jego ostatnią.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej