Sygnał z Morza

 Rozdział 1 


Morze tej nocy było dziwnie ciche.

Adam, trzydziestoletni blogger podróżniczy, leżał na pokładzie małej łodzi, którą wynajął w ostatnim porcie. Chciał dotrzeć na bezludną wyspę, o której wspominali mu rybacy. Nie było jej na oficjalnych mapach, ale mówiono o niej szeptem – podobno należała do jakiejś prywatnej fundacji badawczej.


Idealny materiał na nowy wpis.

"Ukryte miejsca świata", tak miała nazywać się jego kolejna seria.


Gdy zapadł zmrok, pogoda nagle się zmieniła. Niebo przecięły błyskawice, a fala przewróciła łódź. Adam walczył z wodą, aż w końcu stracił przytomność.

---


Obudził się na plaży. Piasek kleił mu się do twarzy, a ubrania były przemoczone. Telefon – cudem ocalały w wodoszczelnej torbie – miał jeszcze kilka procent baterii. GPS nie pokazywał niczego poza migającą ikoną: „poza zasięgiem sieci”.


Podniósł głowę.

Wyspa wyglądała inaczej, niż się spodziewał. Nie był to rajski atoll z palmami. Las, który rozciągał się w głąb lądu, był gęsty, wilgotny, mroczny. Korony drzew zacieniały niebo, a powietrze pachniało ziemią, gnijącymi liśćmi i czymś… metalicznym.


Adam włączył kamerę w telefonie i mówił półszeptem, jakby ktoś mógł go podsłuchiwać:

– Dzień pierwszy… chyba. Trafiłem na jakąś wyspę. Jeśli ktoś znajdzie ten zapis… to znaczy, że tu byłem.


W oddali usłyszał dźwięk. Nie był to krzyk ptaka ani ryk znanego zwierzęcia. Brzmiało to jak coś pomiędzy chrapliwym oddechem a sykiem metalu trącego o kamień.


Adam poczuł ciarki na plecach.


Ruszył powoli w głąb wyspy. Po kilku minutach zauważył coś, co sprawiło, że oddech ugrzązł mu w gardle: ogrodzenie. Wysokie, z drutem kolczastym, miejscami pordzewiałe, ale wciąż sprawiające wrażenie bariery. Na jednym ze słupków wisiała metalowa tabliczka.


Litery były starte, ale wciąż dało się odczytać fragmenty:

„Projekt Erebos – Teren Prywatny – Wstęp Wzbroniony”.


Za ogrodzeniem widać było ruch. Cień czegoś dużego, poruszającego się na czterech nogach, ale zbyt szybko, zbyt cicho, by był to zwykły drapieżnik.


Adam wcisnął „stop” w nagraniu. Jego dłonie drżały.


Nie wiedział jeszcze, że wkrótce stanie się jedynym świadkiem eksperymentu, o którym nikt nie miał się nigdy dowiedzieć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej