Pokusa i wybór

 Rozdział 25


Adam cofnął się o krok, lecz nie mógł oderwać wzroku od istoty zamkniętej w kapsule. Jej srebrne oczy pulsowały chłodnym światłem, a jego własne serce biło w rytmie, który zdawał się narzucać ten organizm-maszyna.


– Jesteś kluczem – powtórzył głos, tym razem wyraźnie wewnątrz jego głowy.


Adam zacisnął zęby, próbując odciąć się od tej obecności.

– Kim… czym jesteś?


W odpowiedzi obrazy przelały się przez jego świadomość niczym rwący strumień: planety płonące, niebo rozdzierane przez obce kształty, ludzie uciekający w panice. A potem inny obraz – on sam, stojący pośrodku tego chaosu, nietknięty, silniejszy niż kiedykolwiek, a wokół niego porządek, cisza, posłuszeństwo.

– Projekt E – wyszeptał głos, lecz nie przez głośniki, a prosto w jego myślach. – Stworzeni, aby przetrwać tam, gdzie człowiek nie potrafi. Aby wybrać nowy kierunek. Ty jesteś brakującym ogniwem.


Adam poczuł, jak jego ciało drży. Nie z zimna, lecz z niepokoju.

– Dlaczego ja?


– Bo w tobie są dwie drogi. Widzimy je. Możesz stać się pomostem między starym światem a nowym. Możesz ocalić siebie… i tych, którzy przyjdą po tobie.


Obrazy wróciły. Tym razem inne: znajome twarze, wspomnienia krótkich chwil, które dawały mu siłę – śmiech, dotyk, uśmiech kogoś bliskiego. Potem szybko zostały zastąpione innymi: potworem, którego już spotkał w dżungli, rykiem, krwią i śmiercią.

– Walczysz samotnie. Walczysz bez celu. A my oferujemy ci sens – głos brzmiał teraz niemal miękko, jak szept. – Przyjmij nas, a już nigdy nie będziesz musiał uciekać.


Adam zacisnął powieki. Czuł, że coś w nim pragnie tej obietnicy – wiedzy, mocy, końca nieustannego strachu. To było kuszące jak nic dotąd.


Ale zaraz potem przypomniał sobie, jak wiele razy już ktoś próbował nim manipulować. Laboratorium, naukowcy, doktor Krauss… i teraz to.


– Nie – wyszeptał drżącym głosem, sam niepewny, czy mówi do istoty, czy do siebie.


Srebrne oczy rozjarzyły się mocniej. Kapsuła pulsowała w przyspieszonym rytmie.


– Sprzeciw jest naturalny. Ale wybór należy 

do ciebie.

Adam cofnął się o kolejny krok, gdy nagle całym kompleksem wstrząsnął wibrujący dźwięk alarmu. Czerwone światła mignęły po ścianach, zagłuszając srebrzystą poświatę.


Głos w jego głowie zadrżał, po raz pierwszy brzmiał niepewnie:

– Czas się kończy. Wybieraj.


Adam zamarł. W jego dłoniach pot ściekał strużkami. Patrzył na istotę, która była obietnicą siły i zagładą zarazem.


A za drzwiami rozbrzmiał huk – coś lub ktoś próbował się przedostać do środka.


Adam wiedział, że za chwilę będzie musiał zrezygnować.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej