Oko w oko z bestią

 Rozdział 10

Ryk rozległ się ponownie, tym razem bliżej. Ptaki, które gdzieś w oddali jeszcze spały, poderwały się z gałęzi z głośnym trzepotem skrzydeł. Mgła zdawała się gęstnieć, tłumiąc każdy dźwięk.

Adam poczuł, jak technik wbija palce w jego ramię. – Nie ruszaj się – wyszeptał.

Kroki. Ciężkie, nierówne. Coś poruszało się w dżungli, łamiąc gałęzie jak suche patyki.

Adam wstrzymał oddech. W półmroku dostrzegł ruch – kształt większy niż jakiekolwiek znane mu zwierzę. Olbrzymi cień przesunął się między drzewami, a ziemia zadrżała, gdy ciężar ciała opadł na błotnistą ścieżkę.

Z mgły wyłoniła się łapa. Nie całe zwierzę, tylko łapa – masywna, zakończona trzema zakrzywionymi szponami, które wbijały się w ziemię jak ostrza.

Adam czuł, jak serce wali mu w piersi.

Z głębi nocy dobiegł przeciągły oddech. Para buchnęła w mgłę, jakby coś ogromnego oddychało tuż przed nimi. A potem – błysk. Oko. Lśniące, żółte, poruszające się powoli w ich kierunku.

Technik szeptem, niemal bezgłośnie: – Nie patrz mu w oczy.

Ale Adam już patrzył. I miał wrażenie, że to stworzenie patrzy przez niego.

Nagle rozległ się trzask – gałąź pękła gdzieś obok. Bestia zatrzymała się, uniosła łeb (widział tylko zarys), a jej gardło wydało niski, wibrujący pomruk.

– Teraz! – syknął technik i pociągnął Adama w bok, w gęstwinę.

Biegli, potykając się o korzenie. Za nimi rozległ się grzmot kroków, ciężkich i bezlitosnych. Coś olbrzymiego przedzierało się przez drzewa. Liście sypały się na ich głowy, powietrze rozdzierał dziki ryk.

Dotarli do stalowych drzwi wbudowanych w zbocze skały. Technik wyrwał kartę magnetyczną, drżącymi dłońmi przyłożył ją do czytnika. Lampka zamigała na czerwono.

– No dalej, no dalej…! – szeptał gorączkowo.

Za plecami Adama, w gęstwinie, rozległo się parsknięcie – jakby coś wielkiego zatrzymało się zaledwie kilka kroków od nich.

Światło zamigało na zielono. Drzwi rozsunęły się z sykiem. Technik popchnął Adama do środka, a sam wślizgnął się zaraz za nim.

W chwili, gdy stalowe skrzydło zaczęło się zamykać, Adam kątem oka zobaczył fragment sylwetki bestii – masywny kształt, łuski połyskujące w księżycowym świetle, pysk pełen ostrych jak noże zębów.

Potem drzwi zatrzasnęły się z hukiem, a w ciszy została tylko ich zadyszka i echo kroków za grubą ścianą metalu.

Technik opadł plecami na chłodną ścianę. – Teraz już rozumiesz – wyszeptał. – Tu nie chodzi o badania. Tu chodzi o przetrwanie.