Niebezpieczne istoty budzą się

 Rozdział 7


Wieczorem Adam znów nie mógł zasnąć. Drzwi do sekcji C wracały do niego w myślach, a echo uderzeń brzmiało mu w uszach jak puls. W końcu zdecydował – musi tam wrócić.


Wymknął się korytarzem, kierując się ku znajomemu miejscu. Światła jarzeniówek tutaj przygasały, migotały, jakby coś zakłócało ich pracę. Zapach był cięższy niż rano, ostrzejszy, niosący ze sobą słodką nutę rozkładu.


Podszedł do drzwi oznaczonych literą „C”. Tym razem jedno z małych, wąskich okienek zabezpieczonych grubym szkłem było… pęknięte. Sieć drobnych rys przecinała szybę, ale wciąż można było przez nią zajrzeć.


Adam przycisnął czoło do szkła.

W środku panował półmrok, rozdzierany pulsującym, czerwonym światłem alarmowych lamp. Najpierw zobaczył tylko ruch – ciężki, powolny. Potem coś przesunęło się bliżej.


To nie był cień.


Po szkle przemknęła ogromna, łuskowata kończyna zakończona szponami długimi jak noże kuchenne. Adam odskoczył, serce podskoczyło mu do gardła. W ciemności błysnęło coś jeszcze – fragment oka, wielkiego, lśniącego, wpatrzonego prosto w niego.


Nagle potworne uderzenie wstrząsnęło drzwiami. Pęknięta szyba zatrzeszczała, jakby zaraz miała się rozpaść. Adam instynktownie cofnął się kilka kroków, ale wtedy usłyszał głos – cichy, zduszony, dobiegający zza zakrętu.

– Uciekaj… – wyszeptał technik.


Adam obrócił się gwałtownie. Chłopak stał w cieniu, blady jak kreda. – Jeśli to wyjdzie stąd, nikt nie przeżyje – dodał, po czym zniknął w korytarzu.


Adam został sam. Za plecami coś uderzyło w drzwi jeszcze raz, a w ciemności zamigotało olbrzymie, złote 

oko.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej