Ludzie w cieniu

 Rozdział 2 

Adam szedł wzdłuż ogrodzenia, szukając jakiejś przerwy w siatce. Nie minęło wiele czasu, gdy usłyszał za sobą trzask gałęzi.

Zamarł.


– Ani kroku dalej – powiedział męski głos.


Z lasu wyszło trzech ludzi. Mieli na sobie ciemne ubrania i kurtki taktyczne. Każdy z nich trzymał karabin.


Adam uniósł ręce. – Hej, spokojnie! Jestem turystą, moja łódź… rozbiła się. Trafiłem tu przypadkiem.


Mężczyźni wymienili spojrzenia. Jeden z nich – najwyraźniej dowódca – zbliżył się powoli. Jego twarz była poorana bliznami, a oczy zimne jak stal.


– Tutaj nie ma turystów – powiedział. – Idziesz z nami.

Nie miał wyboru. Pod lufą karabinów został poprowadzony ścieżką w głąb wyspy. Po kilkunastu minutach marszu dotarli do kompleksu budynków ukrytych w dżungli. Były to niskie konstrukcje z betonu i stali, otoczone kolejnymi ogrodzeniami i reflektorami. Wyglądało to jak baza wojskowa, a nie tropikalne laboratorium.


Adam został wepchnięty do środka. Korytarze były sterylne, zimne, oświetlone jarzeniówkami. W powietrzu unosił się zapach środków dezynfekcyjnych.


Wprowadzono go do sali konferencyjnej. Przy stole siedziała kobieta w białym kitlu. Miała krótko przycięte włosy, okulary i spojrzenie, które mogło przeszyć na wylot.


– Kim jesteś? – zapytała. – I jak się tu dostałeś?

Adam opowiedział swoją historię. O sztormie, o rozbitej łodzi. Kobieta słuchała, stukając palcami w blat. W końcu westchnęła.


– Nazywam się doktor Helena Krauss – przedstawiła się. – A ty trafiłeś na teren Projektu Erebos. To zamknięta strefa badawcza. Oficjalnie ta wyspa nie istnieje.


– A nieoficjalnie? – spytał Adam, nie mogąc się powstrzymać.


Dr Krauss uśmiechnęła się chłodno. – Nieoficjalnie… próbujemy tutaj przywrócić życie gatunkom, które wyginęły. Dajemy drugą szansę naturze.


Adam uniósł brwi. – Dinozaury? Mam to rozumieć jak Jurassic Park?

– Dinozaury to przeszłość – przerwała. – My tworzymy przyszłość. Nie tylko odtwarzamy zaginione gatunki, ale też udoskonalamy je. Eliminujemy słabości, dodajemy cechy przystosowawcze. Tworzymy hybrydy, które nigdy nie istniały.


Adam poczuł zimny dreszcz. – Ale… po co?

– Bo świat się zmienia – odpowiedziała sucho. – Klimat, zasoby, ekosystemy. Ludzkość potrzebuje nowych form życia, odpornych i potężnych. Tutaj testujemy ich możliwości.


Zanim Adam zdążył zadać kolejne pytanie, z korytarza dobiegł przeciągły, zwierzęcy ryk. Ściany zadrżały.


Strażnik przy drzwiach zerknął niespokojnie na doktor Krauss. Ona jednak zachowała spokój, choć jej dłoń zacisnęła się mocno na ołówku.


– Wygląda na to – powiedziała powoli – że nasze „stworzenia” znów testują ogrodzenie.


Adam poczuł, jak jego serce zaczyna bić szybciej.

Nie był już tylko podróżnikiem, który szukał ciekawych miejsc. Stał się świadkiem czegoś, co mogło wymknąć się spod 

kontroli.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej