Zegar, który nie odmierza czasu

 Rozdział 4

Aleks siedział na ławce przy fontannie, kilka ulic od sklepu, z kartką w dłoni. „Zgubiłeś nie szczęście, tylko kierunek.” Brzmiało to bardziej jak wyrzut sumienia niż odpowiedź. Ale... miało sens.


Od lat czuł się tak, jakby wszystko działo się obok niego. Miał pracę, której nie znosił, mieszkanie, które traktował jak tymczasowe schronienie, i dni, które zlewały się w jedną, monotonną szarość. Czyżby naprawdę nie chodziło o pecha?


Zamyślony podniósł wzrok. Przed nim, wśród gwaru przechodniów, dostrzegł znajomą postać. Kobieta ze sklepu. Tym razem ubrana w ciemnozielony płaszcz i z ogromnym parasolem w dłoni – chociaż nie padało.


— Czekałam, aż spojrzysz — powiedziała, podchodząc bliżej.


Aleks uniósł brwi.


— Ty… śledzisz mnie?

— Nie. Ty po prostu jeszcze nie nauczyłeś się dostrzegać znaków, które prowadzą cię tam, gdzie powinieneś być.


— Więc dokąd mam pójść?


Kobieta wyciągnęła coś spod płaszcza. Mały, stary zegar kieszonkowy. Pokryty patyną, z wypukłym szkłem i lekko wygiętą wskazówką minutową.


— Weź to — podała mu przedmiot. — Ale ostrzegam: ten zegar nie odmierza czasu. Pokazuje moment, w którym musisz zdecydować.


Aleks wziął zegar z wahaniem. Wskazówki były zatrzymane na… 3:17. A jednak wskazówki pulsowały lekko, jakby poruszały się zgodnie z biciem serca.


— A jeśli przegapię ten moment?


— Nie przegapisz, jeśli przestaniesz patrzeć na świat jak na ciąg przypadków i zaczniesz widzieć w nim wzory.

Kiedy spojrzał znowu – zniknęła. Nie został po niej nawet cień.


W oddali rozległ się dźwięk tramwaju. Aleks odruchowo spojrzał na ekran telefonu – była 15:17.


Zegar w dłoni lekko zadrgał.

Aleks spojrzał w stronę torów. Nadjeżdżający tramwaj miał na sobie reklamę:

„Wróć do miejsca, w którym wszystko się zaczęło.”


Nie wiedział, dlaczego, ale wsiadł.


Nie miał biletu. Miał zegar i kartkę z jednym zdaniem. Ale miał też przeczucie, że teraz nic nie będzie już przypadkowe.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej