Wieczór

 Rozdział 10

Minęło kilka godzin. Aleks wrócił do swojego mieszkania, ale myśl o rozmowie z Milą nie dawała mu spokoju. Coś w jej spojrzeniu, w jej głosie, a może w samym sklepie, sprawiało, że czuł się dziwnie związany z tym miejscem.


Spojrzał na zegarek — była 21:30.


Bez dłuższego zastanowienia założył kurtkę i wyszedł z domu. Ulice były prawie puste, powietrze chłodne. Kiedy dotarł pod sklep Mili, zauważył, że wewnątrz pali się delikatne światło, choć szyld „Zamknięte” wisiał na drzwiach.


Aleks zbliżył się, zaglądając przez szybę. W środku dostrzegł Milę. Stała przy ladzie, pochylona nad czymś, co wyglądało na stary notes albo księgę.

Chwilę wahał się, ale w końcu zapukał delikatnie.


Mila podniosła wzrok, zaskoczona. Po chwili otworzyła drzwi, uchylając je lekko:


— Aleks? Wszystko w porządku?


— Przepraszam, że tak późno... Nie dawało mi spokoju to, o czym mówiłaś. I ten facet z ulicy. Pomyślałem, że może nie powinnaś być tu sama.


Mila przez moment patrzyła na niego w milczeniu, jakby oceniając, czy powinna wpuścić go do środka. W końcu odsunęła się, robiąc mu miejsce.

— Wejdź.


W sklepie było cicho, zupełnie inaczej niż za dnia. Światła były przyciemnione, a zapach ziół i kadzideł wydawał się jeszcze intensywniejszy.


Aleks spojrzał na stary notes, który leżał na ladzie.


— Co to jest?


Mila zamknęła księgę powoli.


— To coś w rodzaju rodzinnego dziennika. Zapisujemy tu rzeczy, które wydają się... nietypowe. Od kilku miesięcy zauważam, że powtarza się pewien schemat.


— Jaki schemat?


Mila uśmiechnęła się lekko, jakby nie chciała od razu wszystkiego powiedzieć.

— Może usiądziemy? Chyba powinnam ci opowiedzieć więcej, skoro już tu jesteś.


Aleks skinął głową, siadając na starej, drewnianej ławce w kącie sklepu.


W tle słychać było jedynie cichy tyk zegara i odległy szum ulicy.


— Ten sklep... i rzeczy, które tu sprzedaję... nie są zwykłymi talizmanami. Czasami przyciągają do siebie ludzi takich jak ty.


Aleks uniósł brwi.


— Ludzi takich jak ja?


— Pechowców. Tylko że czasem ten pech nie jest przypadkowy...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej