Wieczór

 Rozdział 9

Wieczorem Aleks nie mógł zasnąć. Leżał na łóżku, wpatrując się w sufit, a w myślach wciąż wracały słowa Mili. "Od kilku miesięcy dostaję propozycje kupna..." Coś w jej tonie nie dawało mu spokoju.


Postanowił przejść się do sklepu następnego dnia wcześniej niż zwykle. Gdy dotarł, drzwi były zamknięte, ale zza szyby zobaczył Milę rozmawiającą przez telefon. Jej twarz była napięta, a ręka zaciskała się na naszyjniku, który wcześniej pokazała mu mimochodem.


Nie chcąc przeszkadzać, Aleks odszedł na chwilę do pobliskiej kawiarni, gdzie zajął miejsce przy oknie, zerkając na witrynę sklepu.


Wtedy zauważył, że po drugiej stronie ulicy, oparty o latarnię, stoi mężczyzna w ciemnym płaszczu i obserwuje wejście do sklepu. Aleks instynktownie poczuł niepokój.

Kiedy Mila w końcu otworzyła drzwi i zaprosiła go do środka, wspomniał o tym.


— Widziałem kogoś, kto cię obserwował. Kogoś znajomego?

Mila zawahała się tylko chwilę, zanim pokręciła głową.


— Raczej nie. Chociaż... wiesz, Aleks, są rzeczy, o których jeszcze ci nie mówiłam.


— Słucham?


— Sklep, który prowadzę, jest tu od pokoleń. Należał do mojej babci. A zanim do niej, do jej matki. Wszystkie kobiety w mojej rodzinie były związane z... nazwijmy to delikatnie: rzeczami, które nie do końca da się wytłumaczyć zwykłą logiką.


Aleks patrzył na nią uważnie, nie komentując, choć słowa "rzeczy, które nie do końca da się wytłumaczyć" zabrzmiały niepokojąco znajomo, biorąc pod uwagę jego własną serię pechowych wydarzeń.


Mila odwróciła się, sięgnęła po niewielką, starą szkatułkę stojącą za ladą.

— Zawsze myślałam, że to tylko tradycja, legenda. Ale ostatnio zaczynam zauważać pewne... powtarzalne schematy.


Otworzyła szkatułkę, pokazując Aleksowi rząd starych, ręcznie wykonanych amuletów. Każdy miał w sobie coś intrygującego: drobne kamienie, dziwne symbole.


— A ten mężczyzna, który obserwował sklep... — zaczęła cicho — on może mieć z tym wszystkim więcej wspólnego, niż myślisz.


— Mila, chcesz powiedzieć, że ktoś cię śledzi nie tylko dlatego, że chce kupić ten sklep?


— Może. I może chodzi o coś więcej niż tylko pieniądze.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej