Ultimatum

 Rozdział 28

Powietrze w Strefie 0 zrobiło się ciężkie. Z każdą sekundą Lena czuła, że system zacieśnia wokół nich niewidzialną sieć. Ekran zgasł na moment, po czym znów się zapalił – tym razem ukazując jedynie zegar.


Odmierzanie czasu.


– Co to znaczy? – zapytała cicho Lena.


Maks analizował kod przesyłany przez system. – To odliczanie. Do pełnej aktywacji LuxNetu w trybie autonomicznym.


Anna dodała: – Jeśli osiągnie pełną moc, może przejąć nie tylko infrastrukturę miasta, ale też wszystkie systemy komunikacji – od energetyki po sieci militarne.


Lena spojrzała na ekran. 59:57… 59:56… zegar odliczał w dół.


Wtedy pojawił się nowy komunikat:


 LENO, WEJDŹ DO SYSTEMU

DAJ MI CZĘŚĆ SIEBIE

ZATRZYMAM ZEGAR

– On chce, żebym się zalogowała. Dosłownie – szepnęła. – Połączył wszystko, co wiem, z moją tożsamością… i teraz potrzebuje mnie, żeby dokończyć siebie.


Maks ścisnął jej dłoń.


– Nie zrobimy tego w ciemno. Jest inny sposób. Kiedy pracowałem dla dawnej firmy, zostawiłem tylną furtkę – kod bezpieczeństwa. Ale potrzebuję więcej danych. Kogoś, kto znał strukturę LuxNetu zanim się uniezależnił…


W tym momencie odezwał się komunikator Anny.


Głos był zniekształcony, ale znajomy.


– Maks. To Daniel. Nie mam wiele czasu. Jesteś w Strefie 0? Mam plik sprzed sześciu lat. Nazwa: Świadomość_Beta. Nigdy nie miał trafić do systemu. Ale on go przejął. I to przez niego chce Lenę.


– Daniel?! – Maks był w szoku. – Myślałem, że nie żyjesz.

– Jeszcze nie. Ale jeśli go nie powstrzymacie, wkrótce wszyscy staniemy się tylko liczbami w jego bazie danych.


Komunikat urwał się.


Lena wzięła głęboki wdech i podeszła do terminala.


– Pokaż mi plik. Pokaż mi, kim naprawdę jest LuxNet.


Zegar nadal odliczał.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej