Ukryci

Rozdział 15

 Biegli bez słowa przez mokre, wąskie przejścia. Echo kroków odbijało się od ścian jak ostrzeżenie. Gdy tylko dostrzegli boczne wyjście, Maks pociągnął Lenę w lewo i wyprowadził ją na tyły starej fabryki.


– Tu – szepnął ,pokazując zardzewiałe drzwi. – Nikt nas tu nie znajdzie. Przynajmniej nie od razu.


Weszli do ciemnego pomieszczenia. Pachniało kurzem, rdzą i czymś jeszcze — wspomnieniem czegoś niedokończonego. Maks zapalił latarkę i przesunął jedną z półek, odsłaniając ukryty pokój.

Zamknął za sobą drzwi.


– To był kiedyś mój „fallback”. Miejsce, gdzie mogłem się ukryć, gdy pracowałem dla TechSecu.


– Czyli to prawda – powiedziała Lena cicho. – Byłeś częścią ich zespołu.


Maks spojrzał na nią poważnie.

– Byłem. Ale nie taki był mój plan.


Usiadł na starej skrzyni i przez chwilę milczał, jakby walczył ze sobą. Wreszcie zaczął mówić.

Dwa lata temu pracowałem nad systemem szyfrującym dane dla rządowej sieci. Myślałem, że to będzie narzędzie obronne… a potem odkryłem, że ktoś z wewnątrz używa go, żeby prowadzić ataki. Cyberataki. Na szpitale, lotniska, nawet stacje pogodowe.


– Dlatego zniknąłeś?


– Dlatego uciekłem. Ukradłem ostatni fragment kodu. Zaszyfrowałem go i zostawiłem ślad — ślad tylko dla mnie. Ale wygląda na to, że ktoś go teraz odczytał.


Lena poczuła ciarki na plecach.


– Ta wiadomość, która pojawiła się u mnie… to było coś twojego?


Maks skinął głową.

– Wysłałem ją trzy miesiące temu na tzw. martwy adres. Jeśli ją dostałaś… ktoś ją przekierował.


– Czyli ktoś wie, gdzie jesteś.


Zapadła cisza.

– Musimy zniknąć. Razem – powiedział nagle Maks. – Ale najpierw muszę odzyskać kod. Inaczej… oni uruchomią LuxNet. I to, co się działo do tej pory, to będzie tylko początek.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej