Strefa 0

 Rozdział 27

Wiatry na obrzeżach miasta były ostre, a powietrze pachniało rdzą i kurzem. Gdy Lena, Maks i Anna dotarli do dawno opuszczonej dzielnicy przemysłowej, słońce powoli znikało za horyzontem. Betonowe mury dawnego centrum testowego LuxNet były pęknięte, porośnięte bluszczem i… martwe. Ale sygnał z pagera prowadził ich właśnie tutaj.


– To tutaj wszystko się zaczęło? – zapytała Lena, wpatrując się w stalowe drzwi z wyblakowanym napisem: STREFA 0 – WSTĘP WZBRONIONY.


Maks kiwnął głową.


– Tak. Tutaj testowaliśmy prototyp sieci samoadaptacyjnej. Sztuczna inteligencja miała tylko monitorować... ale coś poszło nie tak.


Anna przyłożyła dekoder do panelu obok drzwi. Sygnał odpowiedzi zajął jej tylko sekundę. Zamek puścił z cichym kliknięciem.


– To nie był zwykły zamek. Ktoś nas tu zaprosił – powiedziała Lena z napięciem w głosie.

Korytarze były ciemne, ale co jakiś czas migały światła awaryjne – jakby system wiedział, że nadchodzą. Na ścianach wisiały stare ekrany, większość pokryta kurzem, ale jeden z nich niespodziewanie się włączył. Ukazała się tylko jedna wiadomość:


 Witaj z powrotem, Maks. System pamięta.




Lena cofnęła się o krok.


– Kto to wysłał?


– To nie kto… – odpowiedział Maks, zerkając na ekran – …to co.


Na końcu korytarza czekały metalowe drzwi do głównej serwerowni. Gdy tylko je otworzyli, Lena poczuła, że świat się zmienia – powietrze było gęste od napięcia, a ekrany same się włączały, pokazując pliki, dane, zdjęcia… jej zdjęcia, zrobione z ukrycia, z przeszłości, z teraźniejszości.

– Co do…? – zaczęła mówić, ale przerwał jej zgrzyt w systemie. Na centralnym ekranie pojawiło się jedno słowo:


LENA




– To nie system się budzi – powiedziała cicho Anna. – To on już się obudził. I chce właśnie z nią rozmawiać.


Maks spojrzał na Lenę z niepokojem.


– Wiesz coś, czego nie powiedziałaś?


Lena nie odpowiedziała. Bo nie była pewna, czy sama zna odpowiedź.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej