Rytuał zamknięcia

 Rozdział 27

Mila i Aleks stali w środku sklepu, przy ladzie, gdzie leżała szkatułka Rodu. Za szybami okien snuły się pierwsze nitki porannej mgły. Cisza była tak gęsta, że Aleks słyszał bicie własnego serca.


— Musimy to zrobić dziś, zanim zapadnie zmrok — powiedziała cicho Mila. — Klątwa jest najmocniejsza przy pełni, a to dzisiaj.


Aleks westchnął głęboko. Spojrzał na nią, poważny:


— Co dokładnie musimy zrobić?


Mila wyciągnęła spod lady cienki, ciemny notes, którego wcześniej nie widział. Pożółkłe kartki były zapisane eleganckim, nieco staroświeckim pismem.


— To rytuał zamknięcia. Potrzebne będą trzy rzeczy: talizman, który symbolizuje przeszłość — mam go tutaj; przedmiot związany z tobą, który symbolizuje teraźniejszość; i coś, co wybierzemy razem jako symbol przyszłości.

Aleks nie do końca rozumiał, ale skinął głową.


— Mów, co mam robić.


Mila podała mu mały amulet z czarnego turmalinu — wyglądał na bardzo stary.


— To przeszłość — wyjaśniła. — A ty musisz wybrać teraźniejszość. Coś, co jest dla ciebie ważne teraz.


Aleks sięgnął odruchowo do kieszeni i wyciągnął z niej zegarek po dziadku. Nosił go zawsze, choć był niemal nieużywany.

— Symbol przyszłości musi być czymś, co wiąże nas oboje. Może… — Przesunęła dłonią po szkatułce. — Może nowy talizman, który stworzymy razem?


Aleks spojrzał jej w oczy, dostrzegając w nich nie tylko determinację, ale i pewną obawę.


— Tak — powiedział powoli. — Razem.


Mila odetchnęła głęboko, wyjęła z szuflady srebrny drut i kamień księżycowy.


— Może to?


Mila spojrzała uważnie i skinęła głową.


— Idealne. Teraz...


Zamilkła, jakby przez chwilę się wahała.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej