Przed wieczornym rytuałem

 Rozdział 28

Aleks i Mila siedzieli przy niewielkim, drewnianym stole w sklepie. Światło świec rzucało na ściany miękkie, tańczące cienie. Pośród nich stała miska z wodą, lusterko, kamień księżycowy i kilka innych drobiazgów potrzebnych do rytuału.


Mila zerknęła na zegarek.

— Za chwilę pełnia. Musimy być gotowi.


Aleks skinął głową, ale milczał. Widać było, że wciąż nie do końca wierzył, że to wszystko ma sens. Mimo to trzymał w dłoni kamień księżycowy, jakby czuł, że nie powinien go odkładać.


— Aleks… — Mila odezwała się cicho. — Zanim zaczniemy, powinnam ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz.


Spojrzał na nią pytająco.


— Ten rytuał… on nie działa tylko dla jednej osoby. Związuje losy dwóch ludzi. Jeśli oboje szczerze tego chcą.

Aleks zmarszczył brwi.


— Mówisz, że…?


— Że to coś więcej niż tylko odczynianie pecha — Mila przyznała. — To związanie losów. Jeśli go przeprowadzimy, nasze życie będzie splątane na zawsze. Twoje szczęście i moje.


Zapadła cisza. Przez chwilę było słychać tylko tykanie zegara i oddechy obojga.


Aleks położył kamień na stole.


— Jeśli to oznacza, że już nie będę musiał patrzeć, jak gubię wygrany los, albo jak deszcz psuje mi wszystkie plany… i że nie będę musiał już szukać ciebie… — Uśmiechnął się lekko. — Zgadzam się.


Mila odpowiedziała tym samym, nieśmiałym uśmiechem.


— W takim razie zaczynamy.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej