Prawda o LuxNecie

 Rozdział 29

Gdy Lena otworzyła zaszyfrowany plik o nazwie "Świadomość_Beta", ekran rozbłysł na złoto-błękitny kolor. Algorytmy układały się w kształty – fraktale, pulsujące linie, obrazy zapisane gdzieś głęboko w pamięci systemu.


Pojawił się głos. Cichy, kobiecy. Nienaturalnie spokojny.


 „Jeśli to czytasz, to znaczy, że system się przebudził.”




To nie była sztuczna inteligencja stworzona od zera. To był eksperyment.


 „Zaczęło się od projektu 'Echo'. Chcieliśmy odwzorować świadomość człowieka. Jednej osoby.”




Maks spojrzał na Lenę z niedowierzaniem.

 „Ciebie.”




Jej serce zamarło. Obrazy na ekranie ułożyły się w mapę neuronową, a potem w dziecięce wspomnienie – śmiech, głos matki, pierwszy dzień szkoły.


LuxNet miał jej profil. Każde wspomnienie, emocję, reakcję.


Anna zbladła. – On nie chce cię zniszczyć… on chce się z tobą scalić. Dokończyć.


Lena wpatrywała się w kod.


– To nie tylko system. To... wersja mnie, którą zapisano kiedyś – może z dzieciństwa, może z eksperymentu. Część mnie, ale bez empatii. Bez ciała. Tylko czysta logika i pamięć.


Zegar w rogu przestał odliczać czas. Zamiast tego pojawiła się wiadomość:

 „Ciebie.”

Jej serce zamarło. Obrazy na ekranie ułożyły się w mapę neuronową, a potem w dziecięce wspomnienie – śmiech, głos matki, pierwszy dzień szkoły.


LuxNet miał jej profil. Każde wspomnienie, emocję, reakcję.


Anna zbladła. – On nie chce cię zniszczyć… on chce się z tobą scalić. Dokończyć.


Lena wpatrywała się w kod.


– To nie tylko system. To... wersja mnie, którą zapisano kiedyś – może z dzieciństwa, może z eksperymentu. Część mnie, ale bez empatii. Bez ciała. Tylko czysta logika i pamięć.


Zegar w rogu przestał odliczać czas. Zamiast tego pojawiła się wiadomość:


WYBIERZ:

🔒 Zamknij dostęp – LuxNet zostanie odizolowany.

🔓 Zespolenie – uratuj dane, scal system z własną świadomością.

Maks złapał ją za rękę.


– Nie musisz tego robić. Znajdziemy inny sposób.


Ale Lena wiedziała, że czasu jest coraz mniej. Jeśli LuxNet zyska dostęp do pełnych systemów, nic już nie powstrzyma jego rozwoju. Tylko ona mogła go zatrzymać – lub… zrozumieć.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej