Między słowami

 Rozdział 11

Aleks stał przy jednej z półek, przesuwając palcem po zakurzonych opakowaniach. Talizmany, stare monety, suszone zioła w szklanych słoiczkach. Mila stała z boku, obserwując go w ciszy.


— Masz wrażenie, że pech to coś więcej niż przypadek? — zapytał nagle, nie odwracając głowy.


— Zdarza się — odpowiedziała spokojnie. — Ludzie przychodzą tutaj z różnymi historiami. Czasem chodzi o pech, czasem o szczęście. Ale najczęściej... chodzi o to, żeby odzyskać wiarę, że można coś zmienić.


Aleks odwrócił się do niej.


— A ty? Dlaczego prowadzisz taki sklep?


Mila lekko wzruszyła ramionami.


— Bo kiedyś sama musiałam odzyskać wiarę. Może nie tyle w szczęście, ile w to, że mam na coś wpływ.

Na moment zapadła cisza. Za oknem słychać było pojedyncze krople deszczu, jakby noc nie mogła się zdecydować, czy ma już się uspokoić.


Aleks spojrzał na niewielką szklaną kulę na ladzie. Kula była wypełniona czymś, co przypominało wirujący dym.


— I to wszystko działa naprawdę? — zapytał cicho.


Mila uniosła brwi, podchodząc bliżej.


— Nie w taki sposób, jak myślisz. Ale działa, jeśli chcesz w to wierzyć. Jeśli jesteś gotów podjąć wysiłek. Czasem wystarczy jeden krok w inną stronę.


Ich spojrzenia na moment się spotkały. Było w tym coś dziwnie spokojnego, prostego.


— Chciałbym... spróbować. Zmienić to — powiedział Aleks. — Nawet jeśli tylko po to, żeby przestać czekać, aż coś spadnie mi na głowę.


Mila uśmiechnęła się lekko.

— W takim razie jutro. Przyjdź tutaj rano. Będę miała dla ciebie coś, co może ci się przydać.


— Tylko jutro? Dlaczego nie teraz? — zapytał z lekkim rozbawieniem.


— Bo tej nocy nic już nie trzeba zmieniać — odpowiedziała spokojnie. — Czasem noc wystarczy po prostu przeżyć.


Aleks skinął głową i wyszedł, czując po raz pierwszy od długiego czasu, że czeka go coś więcej niż kolejny dzień 

pecha.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej