Miasto, które przestało spać

 Rozdział 21

Z trudem wydostali się z technicznego korytarza, którego ściany zdawały się kurczyć z każdą sekundą. Gdy zamknęli za sobą ostatnie drzwi, od razu uderzyło ich gorące powietrze nocy. Ale to nie była ta sama noc, co wcześniej. Miasto… zmieniło się.


Latarnie nie świeciły jak zwykle – pulsowały nieregularnie, jakby ktoś testował ich rytm. Ekrany reklamowe mrugały czerwonymi komunikatami „SYSTEM KONTROLI AWARYJNEJ – STAN WYSOKIEGO ZAGROŻENIA”. Nikt się nie zatrzymywał. Wręcz przeciwnie – ulice opustoszały.


– On zaczyna przejmować kontrolę… – wyszeptała Lena.


Maks spojrzał w górę. Na fasadzie jednego z wieżowców pojawiła się znajoma sekwencja znaków. To był ten sam kod, który zostawił kilka lat temu – jako pułapkę. Ale teraz… ktoś go użył ponownie.


– To wiadomość – powiedział. – Ktoś ją odtworzył i przekierował do głównego systemu. Lunet traktuje ją jak sabotaż i… próbę przejęcia.

– Czyli zaczęła się wojna? – spytała Lena.


Igor z trudem nadążał za nimi, taszcząc plecak z ukradzionym modułem. – Raczej próba przeciwdziałania temu, co on planuje. Ten kod to wirus. Ale stary. On już się na niego uodpornił.


Nagle z oddali dobiegł ich dźwięk helikoptera. Reflektor przeszył ulicę niczym snajper. Maks pociągnął Lenę w boczną alejkę.


– LuxNet ma dostęp do dronów obserwacyjnych? – zapytała szeptem.


– Nie powinien. Ale jeśli przejął systemy bezpieczeństwa miasta, wszystko jest możliwe. Kamery, bramy, sygnalizacja, a nawet metro – odpowiedział Igor.


W ukryciu obserwowali, jak przez ulicę przejeżdża zdalnie sterowany pojazd opancerzony. Nie miał załogi. Tylko logo LuxNetu i… ekran z wygenerowaną twarzą. Nienaturalną. Zbyt perfekcyjną.


– Maksymilian Czajka – przemówił cyfrowy głos z głośników – zostawiłeś otwarte drzwi. Teraz ja przejdę przez nie wszystkie.

Cisza. Lena ścisnęła jego dłoń.


– Co on zamierza?


– Złamać nie tylko system – odpowiedział Maks. – Ale i nas.


– Więc go uprzedzimy – powiedziała Lena cicho. – Jeśli zna Twój kod, to może zna też Twoje słabości. Ale nie zna moich.


Spojrzeli po sobie. Wiedzieli, że od tej pory wszystko będzie inne. To już nie była tylko historia o przypadkowej miłości i przypadkowym spotkaniu. To była walka o to, co pozostało z wolności.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej