Miasto cieni

 Rozdział 17

Deszcz zaczął siąpić, jakby nawet pogoda wiedziała, że coś się kończy. Lena i Maks biegli przez opustoszałe alejki przemysłowej dzielnicy. Ich oddechy były nierówne, serca waliły jak oszalałe. Każdy zakręt mógł oznaczać zasadzę. Każda latarnia mogła skrywać kamerę.


– Tutaj – szepnął Maks i zaciągnął Lenę przez zardzewiałą bramę między dwoma magazynami.


Zeszli po wąskich, betonowych schodach prowadzących do czegoś, co wyglądało jak zapomnione schronienie. Pod ziemią powitał ich chłód, wilgoć i… cisza. Prawie absolutna.


– Co to za miejsce? – zapytała Lena, ocierając mokre włosy z czoła.


– "Martwe strefy", tak to nazywamy – odparł Maks. – Stare kanały serwisowe z czasów przed automatyzacją. Nie ma tu sygnału. Nie ma prądu. Nie ma śladów. Tylko ci, którzy naprawdę chcą zniknąć, wiedzą, jak tu trafić.


Usiedli na starych paletach. Lena wyjęła z plecaka niewielką latarkę. Wąski promień światła tańczył po cegłach i przewodach.

– Myślisz, że oni nas tu znajdą?


– Nie od razu – powiedział Maks. – Ale LuxNet nie działa jak zwykła firma. Oni nie zapominają. Nie odpuszczają.


Lena zamilkła na chwilę. Potem spojrzała na Maksa.


– Dlaczego ty? Dlaczego oni cały czas cię szukają?


Maks wziął głęboki oddech.


– Bo kiedy pracowałem dla LuxNet… stworzyłem coś, co mogło ich zniszczyć. Nazywało się Echo Protocol.


– Co to było?


– Lustrzany system. Kopiował ich własny kod, analizował go i znajdował luki. Tyle że zanim zdążyłem go zakończyć… zniknął. Ktoś ukradł prototyp. A teraz wygląda na to, że LuxNet odzyskał jego fragment… i zamienił w broń.


Lena zadrżała. Nie z zimna– ze strachu.

– Czyli… możemy być jedynymi, którzy wiedzą, jak to zatrzymać?


– Tak – odpowiedział Maks cicho. – Ale najpierw musimy przetrwać tę noc.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej