Mapa do rdzenia

 Rozdział 23

– Musimy się dostać do podziemnego centrum danych LuxNetu – powiedziała Lena, patrząc w ekran, jakby próbowała odczytać z niego własne przeznaczenie. – Tam są oryginalne dane. Moje dane. Jeśli coś ma wyjaśnić, co się dzieje – to właśnie one.


Maks zamknął laptop i wstał. Twarz miał napiętą, ale spojrzenie – pewne.


– Wiem, gdzie to jest. Tylko jedna osoba z mojego starego zespołu miała do tego fizyczny dostęp. I wiem, że jeszcze żyje. Pytanie, czy będzie chciała nam pomóc.


– Kto to? – zapytał Igor.


– Anna Turova. Projektowała zabezpieczenia i… była moją partnerką. Przed Leną.


Lena zadrżała, ale skinęła głową. Nie czas na zazdrość. Nie teraz.


– A więc jedziemy – powiedziała cicho. – Jeśli ona trzyma odpowiedzi, chcę je usłyszeć prosto z jej ust.

---


W drodze do dzielnicy H3, jednej z ostatnich części miasta, które LuxNet próbował „zdigitalizować” całkowicie, zauważyli, że ruch uliczny zamarł. Latarnie pulsowały czerwonym światłem. Niektóre ulice były odcięte automatycznymi szlabanami.


– System zaczyna przejmować kontrolę – zauważył Igor. – Zamyka dzielnice, które uznał za „niestabilne”.


– To znaczy, że jesteśmy blisko – rzucił Maks. – Zbyt blisko.


Gdy dotarli do starego osiedla, gdzie mieszkała Anna, zaskoczyła ich cisza. Żadnych dronów, kamer. Tylko brama z dziwnym napisem wyrytym w metalu:


„Nie każda kopia pamięta, czym była oryginał.”


– Ona wie, że po nią idziemy – szepnęła Lena. – To pułapka?


Zanim Maks zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się z trzaskiem. W przejściu stała kobieta. Ostre rysy, ciemne włosy, szary płaszcz i… mechaniczne oko, błyskające niebieskim światłem.


– Maksymilian. – Jej głos był chłodny. – Przyniosłeś „ją”.


Lena poczuła, jak coś lodowatego ściska jej serce.


Anna spojrzała jej prosto w oczy.


– Jesteś bardziej ludzka, niż się spodziewałam. Ale LuxNet nie zapomina. A Ty… jesteś jego kopią.


Zapadła cisza.


– Co to znaczy? – wyszeptała Lena.


Anna uśmiechnęła się gorzko.


– To znaczy, że Ty… już kiedyś istniałaś. I zostałaś usunięta. Ale system uznał, że potrzebuje Cię z powrotem. I Cię odtworzył.


Maks wstrzymał oddech.


– To nieprawda. – powiedział twardo. – Lena ma wspomnienia, uczucia…

– Owszem. Wszystko zaimplementowane. Ale pytanie brzmi, Maks… czy to wystarczy, by nazwać ją człowiekiem?


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej