Małe zmiany

 Rozdział 13

Kilka dni później Aleks szedł przez miasto. Deszcz padał od rana, ale tym razem nie przejmował się pogodą — na palcu nosił srebrny pierścień, a w kieszeni kurtki miał złożoną na pół kartkę z adresem sklepu. Ot, taki swój mały talizman.

Czekał na tramwaj. Normalnie pewnie by się spóźnił, może nawet zgubił bilet, ale tym razem wszystko przyszło na czas. Nawet miejsce w tramwaju się znalazło.


Nie chodziło o to, że nagle świat stał się inny. Raczej o to, że on sam patrzył inaczej. Kiedy jakiś chłopak wlał sobie niechcący kawę na spodnie i klął pod nosem, Aleks zamiast się zirytować, po prostu podał mu chusteczkę.


— Dzięki... — mruknął chłopak, zaskoczony.


Aleks wzruszył ramionami. Nic wielkiego.


Popołudniu spotkał się z przyjaciółmi. Wcześniej bywało różnie: telefon spadał mu na ziemię, ktoś mu wylewał sok na koszulę. Tym razem też się coś wydarzyło — ktoś strącił szklankę z wodą, ale zamiast poczuć złość, Aleks tylko się roześmiał. Wziął to za dobrą

 monetę.

— Coś ty taki spokojny? — zapytała jego przyjaciółka Anka, przyglądając mu się podejrzliwie.


— Nie wiem... może po prostu mam lepszy dzień? — odpowiedział z lekkim uśmiechem.


Aleks nie mówił nikomu o sklepie. To była jego własna historia, coś, co chciał zachować dla siebie i... może dla Mili.


Wieczorem wrócił do domu, spojrzał przez okno. Świat wyglądał tak samo, ale on czuł się inaczej.


Na stoliku leżał pierścień, zdjęty na noc. Oparł się o parapet, patrząc na krople deszczu na szybie, i pomyślał, że może „pech” to po prostu inny sposób patrzenia na rzeczywistość.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej