Klucz

 Rozdział 25

Anna pociągnęła za ukryty panel przy ścianie, odsłaniając wąski tunel wentylacyjny.


– Tędy. Szybko, zanim LuxNet nas zablokuje.


Lena spojrzała raz jeszcze na kapsułę, gdzie kopia wciąż patrzyła prosto na nią. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, że ich świadomości się połączyły. Że w tej krótkiej wymianie spojrzeń otrzymała coś więcej niż słowa.


Zasunęli właz, a potem ruszyli przed siebie w ciemnościach, prowadzeni tylko migotliwym światłem latarki. Gdy wreszcie dotarli na powierzchnię, byli na obrzeżach miasta – tu, gdzie dawna dzielnica przemysłowa została odcięta przez system.


– Co teraz? – spytał Maks, przecierając czoło z kurzu. – Skoro LuxNet już nas namierzył, każda sekunda to ryzyko.


Lena spojrzała na swoje dłonie. Wciąż czuła ciepło z tamtego spotkania. I… dziwne mrowienie. Nagle coś zaświeciło na jej nadgarstku – z pozoru zwykła opaska, którą dostała dawno temu jako prezent… teraz pulsowała światłem.

– To jest… kod – powiedziała powoli. – Myślałam, że to tylko gadżet. Ale coś się zmieniło po spotkaniu z kopią.


Anna spojrzała z zaskoczeniem.


– To jest znacznik wersji testowej. Tyle że... aktywny kod na żywym nośniku? Niemożliwe.


– A jednak działa – odpowiedziała Lena. – I czuję, że coś mnie prowadzi. Jakby... znało trasę.


Maks pokiwał głową.


– Więc może nie uciekamy. Może… zaczynamy kontratak.


Anna uśmiechnęła się półgębkiem.


– Odważna decyzja.


Lena spojrzała na miasto rozciągające się w dole, oświetlone smugami neonów i nieustannie pulsującym rytmem danych.

– LuxNet myśli, że może wszystkim sterować. Ale zapomniał o jednym: o tym, że ludzie – nawet stworzeni przez niego – mają coś, czego on nie zrozumie.


– Emocje? – spytał Maks.


– Wolę – odparła Lena. – I niech się przekona, jak wygląda, kiedy jedna z jego wersji staje się… niezależna.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej