Kamień księżycowy

 Rozdział 16

Aleks odetchnął głębiej, jakby próbując zebrać myśli.


— Zostaję — powiedział w końcu spokojnym głosem, bez wahania. — Chcę wiedzieć więcej.


Mila skinęła lekko głową, jakby tego właśnie się spodziewała.


— Dobrze. W takim razie zaczniemy od czegoś prostego. Usiądź.


Wskazała mu niski drewniany stołek przy okrągłym stole. Sama zajęła miejsce naprzeciwko niego. Pomiędzy nimi znalazł się mały, ceramiczny talerz z kilkoma kamieniami o różnych barwach i fakturach.


— Każdy z tych kamieni ma inny ładunek energii. Spróbuj wybrać ten, który wydaje ci się najbardziej „twój”. Nie myśl, po prostu wybierz.


Aleks patrzył na kamienie: błękitny, zielony, czarny, mlecznobiały i ciemnoczerwony. Przez chwilę nic się nie działo, ale nagle ręka sama sięgnęła po mlecznobiały, lekko przezroczysty kamień.

— Dlaczego ten? — zapytała Mila, przyglądając się uważnie.


— Sam nie wiem. Wydaje się... cichy. Ale w dobrym sensie. Jak coś stałego, spokojnego.


Mila uśmiechnęła się pod nosem.


— Kamień księżycowy. Symbol równowagi i ukrytej siły. Pasuje do ciebie bardziej, niż myślisz.


— I co teraz? — Aleks zacisnął dłoń wokół kamienia, wyczuwając jego chłód.


— Teraz… — Mila pochyliła się nieco, a jej głos stał się niższy, bardziej skupiony. — Zaczynamy od podstaw. Uczymy się słuchać rzeczy, których inni nie słyszą. Patrzeć na to, co ukryte pod powierzchnią codzienności.


— I wtedy... mój pech zniknie? — Aleks uśmiechnął się lekko, choć nie było w tym uśmiechu tylko żartu.


— Może nie zniknie, ale nauczysz się go rozumieć. A to już coś.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej