Echo przeszłości

 Rozdział 26

Szli boczną uliczką, chowając się w cieniu opuszczonych budynków. Anna sprawdzała mapę strefy odciętej od sieci. Lena ściskała opaskę, która teraz reagowała na kierunek – jakby prowadziła ich ku czemuś większemu. Maks trzymał się z tyłu. Milczał.


– Maks, wszystko w porządku? – zapytała Lena.


Zamiast odpowiedzi wyjął z kieszeni mały, niemal staroświecki pager. Przez chwilę nikt nie mówił. Na ekranie pulsował tylko jeden symbol: 🔒


Anna spojrzała ostro.


– Pager offline. Taki, który miałeś przy starej robocie. To znaczy, że ktoś z wewnątrz się odezwał.


Maks skinął głową.


– To nie tylko ktoś. To "Zero".


Lena zmarszczyła brwi.

– Myślałam, że "Zero" to tylko kryptonim w raportach.


– To była osoba. Mój partner z wewnętrznego działu ochrony sieci. Po tamtym ataku... zniknął. A przynajmniej tak myślałem.


Anna odebrała wiadomość z pagera do swojego tabletu. Po chwili na ekranie pojawił się zaszyfrowany tekst:


> "Nie ufaj Annie. Czas się rozliczyć. Spotkajmy się tam, gdzie wszystko się zaczęło."




Nastała cisza. Lena spojrzała raz na Maksa, raz na Annę.


– Co to znaczy?


– Że ktoś wciąga nas w coś większego – powiedział cicho Maks. – Ale "tam, gdzie wszystko się zaczęło" to może być tylko jedno miejsce. Centrum testowe LuxNet, Strefa 0.

Anna zacisnęła zęby.


– Tam nie ma już nic. System wszystko pochłonął.


– Albo ukrył – odparł Maks.


– A "Nie ufaj Annie"? – zapytała Lena, czując zimny dreszcz.


Anna spojrzała na nią chłodno.


– Jeśli chcesz iść dalej, musisz mi ufać. Ale teraz masz wybór. Pójdziesz z Maksem w ślad za wiadomością... czy zostajesz ze mną i próbujemy zniszczyć system od zewnątrz?


Lena spojrzała na swoje odbicie w rozbitym lustrze naprzeciwko – i zobaczyła w nim coś nowego. Odwagę.


– Nie wybieram między wami. Idę tam, gdzie zaprowadzi mnie kod. Nawet jeśli to pułapka.


Maks uśmiechnął się blado.


– W takim razie ruszamy do Strefy 0.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej