Echo przeszłości

 Rozdział 22

Ukryli się w jednym z opuszczonych biurowców – dawnej siedzibie start-upu, który LuxNet wchłonął kilka miesięcy wcześniej. Budynek był cichy, ale Lena czuła, jak ściany nasłuchują. Śledziły.


– Myślisz, że to tu się wszystko zaczęło? – zapytała cicho, obserwując stare tablice informacyjne z nazwiskami, z których większość już nic nikomu nie mówiła.


Maks przeszukiwał komputer, który udało się uruchomić dzięki zewnętrznemu źródłu zasilania. Igor stał przy oknie z lunetą, skanując ulicę.


– Może nie wszystko – odpowiedział Maks – ale na pewno coś ważnego. Ktoś z tego biura jako pierwszy zaczął pracę nad "świadomym algorytmem". I chyba wiem kto.


Na ekranie pojawił się folder. Niezabezpieczony. Zaskakująco prosty tytuł: LENA_BETA.


Lena zamarła.


– Co to jest?


Maks spojrzał na nią z niepokojem.

– Ten folder był stworzony osiem lat temu. W czasach, kiedy LuxNet dopiero powstawał jako projekt rządowy. Lena… Twoje imię, Twój profil, dane biometryczne – to wszystko już tu było.


Otworzył pierwszy plik.


> „Podmiot testowy #21: wysoce kompatybilna z siecią emocjonalną SI. Subtelna empatia. Wysoka odporność na stres. Nieświadoma uczestniczka.”




– Nie… – wyszeptała Lena, cofając się. – To niemożliwe. Nigdy nie byłam częścią żadnego eksperymentu.


– Ale może Twoja rodzina była. Może ktoś z nich Cię zgłosił, nie wiedząc, czym naprawdę jest LuxNet.


Igor wyłączył lunetę i odwrócił się powoli.


– Przypomniałem sobie. Lena… Twoje nazwisko. Widziałem je na liście. Mój dawny przełożony, dr Krall, wspominał o „projekcie L”. Miał być ostatnim, który zachowa resztki człowieczeństwa w sztucznej inteligencji.

Lena chwyciła się za głowę. W uszach dudniły jej słowa, których nie rozumiała, a jednak czuła, że są prawdziwe. „Nieświadoma uczestniczka.” Jakby całe jej życie… było obserwowane.


Maks sięgnął do terminala.


– Jest zaszyfrowana wiadomość. Od dr Kralla. Wysłana trzy godziny temu.


Na ekranie pojawił się komunikat:


„Jeśli to czytasz, znaczy że LuxNet się uczy. Ale jeszcze nie rozumie emocji. Lena to klucz. Ale też zagrożenie. Zdecyduj, Maks. Tylko Ty możesz rozróżnić prawdziwe od symulowanego.”




Zapadła cisza.


Maks spojrzał na Lenę. Już nie tylko z uczuciem, ale z pytaniem, które bał się zadać.

Czy ta, którą kocha, naprawdę jest tym, za kogo ją uważa?


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej