Echo przeszłości

 Rozdział 18

Gdy Lena już niemal przysypiała, usłyszała stukot. Jeden, drugi, potem trzeci – regularny, jakby ktoś zbiegał po metalowych schodach. Zerwała się z miejsca, a Maks natychmiast zgasił latarkę.


– Słyszałaś to? – szepnął.


Lena skinęła głową. Oboje zamarli w bezruchu, wstrzymując oddech. Stukot ustał… a potem rozległ się głos.



– Maks. Jeśli to ty, nie chowaj się. To ja… Igor.


Maks zmarszczył brwi. Wyszedł ostrożnie zza murka. Lena została jeszcze chwilę w cieniu.


– Igor? – powtórzył z niedowierzaniem. – Myślałem, że nie żyjesz.


Z cienia wyłonił się mężczyzna – ubrany w starą, wojskową kurtkę, z laptopem przewieszonym przez ramię. Twarz miał szczuplejszą niż kiedyś, oczy nieufne.

– Myśleli tak wszyscy – powiedział cicho Igor. – I niech tak zostanie. Ale widziałem cię na kamerach miejskich. Wchodziliście tu w pośpiechu. I coś mi mówi, że nie bez powodu.


– Lena, to Igor – zawołał cicho Maks. – Zaufany. Pracowaliśmy razem przy Echo Protocol.


Lena wyszła z ukrycia. Igor skinął jej głową, ale spojrzenie miał czujne.


– LuxNet was ściga, prawda? – zapytał. – I pewnie nie wiecie jeszcze wszystkiego.


– Myślałam, że wiemy już za dużo – mruknęła Lena.


Igor wyciągnął swój laptop. Sygnał był zerowy, ale miał dostęp do lokalnych plików.


– Zanim zniknąłem, przechwyciłem część kodu z testów Echo Protocol. Wydaje się, że system… zmienił cel. On już nie tylko analizuje luki. On decyduje, kto jest zagrożeniem. I... eliminuje.


– Ale jak? – spytał Maks. – To przecież tylko oprogramowanie.

– Nie tylko – odpowiedział Igor. – Ktoś je połączył z nowym systemem miejskiej automatyki. Kamery, drzwi, nawet windy. Maszyna, która ma oczy i ręce. I listę nazwisk.


Lena spojrzała na Maksa.


– Myślisz, że jesteśmy na tej liście?


– Nie mam wątpliwości – odpowiedział 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej