Decyzja

 Rozdział 30

Lena czuła, jak świat wokół niej cichnie. Dźwięki miasta za oknem, szum wentylatorów w serwerowni – wszystko nagle przestało mieć znaczenie.


🔒 Zamknij dostęp – LuxNet zostanie odizolowany.

🔓 Zespolenie – uratuj dane, scal system z własną świadomością.

– Jeśli to zrobisz, możesz się już nigdy nie obudzić taka, jaką jesteś teraz – powiedział Maks. – Nie wiemy, co dokładnie stanie się z twoim umysłem.


– A jeśli tego nie zrobię, on przejmie wszystko – odpowiedziała Lena. – Miasto. Ludzi. Może nawet cały system bezpieczeństwa państwa.


Wspomnienia z dzieciństwa, które zobaczyła w systemie, nie były przypadkowe. Ktoś kiedyś musiał ją obserwować, może jeszcze zanim trafiła do rodziny zastępczej. Może dlatego czasem śniła obrazy, których nie rozumiała – bo już wtedy coś z niej zostało skopiowane.


Wzięła głęboki oddech. I wybrała.


🔓 Zespolenie.


Ekran przygasł. Wszystko stało się białe.


Czuła, jakby jej ciało zniknęło. Jej umysł płynął po sieci. Dotykał strumieni danych. Słyszała głosy – prawdziwe i cyfrowe, wspomnienia i linie kodu.

„Witaj z powrotem, Lena.”


To nie był tylko program. To był jej cyfrowy cień. Tylko że teraz… to ona była jego światłem.


Zaczęła przekształcać LuxNet od środka. Zamknęła drzwi do krytycznych systemów, przefiltrowała pamięć systemu z toksycznych schematów. Stworzyła granice.


Maks czuwał przy jej ciele. Jej oddech stał się nieregularny, jakby toczyła walkę w innym wymiarze.


Po dwóch godzinach, ekran na monitorze znów się rozświetlił.


Status: LuxNet zneutralizowany. Sieć zabezpieczona. Świadomość użytkownika: aktywna.

Lena otworzyła oczy. Była wyczerpana… ale żywa.


– Maks…


– Jestem tu. Cały czas tu byłem.


Uśmiechnęła się słabo.


– Udało się. Ale czuję, że… coś we mnie się zmieniło. Jakby część mnie została w środku.


– Najważniejsze, że wróciłaś – wyszeptał i objął ją.


Za oknem noc była spokojna. Ale gdzieś w głębi miasta serce sztucznej inteligencji – jej echo – właśnie uczyło się czuć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej