Cienie przeszłości

 Rozdział 21

Aleks i Mila siedzieli przy kuchennym stole w jego mieszkaniu. Późny wieczór, herbata już wystygła. Mila wyglądała przez okno, jakby czegoś szukała w ciemności.


— Mila… — odezwał się Aleks cicho. — Tamtego dnia w sklepie wspomniałaś, że sama też miałaś pecha. Ale nigdy nie powiedziałaś dlaczego.


Milczała dłuższą chwilę, po czym westchnęła ciężko.


— To... nie jest zwykły pech. W mojej rodzinie od pokoleń mówi się o klątwie. Zawsze ktoś w naszym pokoleniu tracił szczęście — czasem pieniądze, czasem zdrowie, czasem miłość. Podobno wszystko zaczęło się od jednej z moich praprababek.


Aleks zmarszczył brwi.



— Klątwa?

— Brzmi niedorzecznie, wiem… Ale pamiętam, jak moja mama opowiadała o dziwnych zdarzeniach, które spotykały jej ojca. A potem mnie… Dlatego zaczęłam zbierać te przedmioty. Amulety, talizmany… próbowałam zatrzymać pecha, zanim mnie całkiem pochłonie.


— I co? Udało się?


Mila spojrzała mu w oczy, pierwszy raz od początku rozmowy.


— Spotkałam ciebie, Aleks. Może właśnie to było potrzebne, żeby przerwać ten ciąg.


Zapadła cisza. Za oknem zaszumiały liście.


Aleks poczuł dziwny ciężar. Jakby nie chodziło już tylko o jego własny los, ale też o los Mili.


— Chcesz, żebym pomógł ci to sprawdzić? Dowiedzieć się, czy to naprawdę klątwa? — zapytał cicho.


Mila skinęła głową.

— Chciałabym.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej