Amulet przełomu

 Rozdział 18

Aleks nie odrywał wzroku od Mili, starając się odczytać, czy żartuje, czy mówi poważnie.


— Obserwuje mnie…? — powtórzył ciszej. — Kto?


Mila odsunęła jedną z ciężkich zasłon, wpuszczając do sklepu nieco więcej wieczornego światła. Mimo to jej twarz pozostawała częściowo w cieniu.


— Są rzeczy, które nie lubią, kiedy ktoś próbuje zmieniać swój los — powiedziała spokojnie. — Nazwij to zbiegiem okoliczności, fatum, czy jak wolisz. Ale im bardziej walczysz, tym bardziej możesz je przyciągać.


Aleks poczuł, że ściska filiżankę nieco mocniej, niż powinien.


— Dlatego właśnie są tu te wszystkie przedmioty? — zapytał. — Żeby pomagały w takich… sytuacjach?


Mila skinęła głową.

— Każdy z nich działa na swój sposób. Ale trzeba wiedzieć, który wybrać. I być gotowym na konsekwencje.


Nagle zza regałów dobiegł delikatny dźwięk — jakby jakiś przedmiot sam z siebie spadł z półki. Mila nie drgnęła. Spojrzała tylko w tamtym kierunku, jakby spodziewała się tego od początku.


Aleks wstał niepewnie.


— To też…?


— Czasem sklep żyje własnym życiem — powiedziała cicho. — Przyzwyczaisz się.


Po krótkiej chwili dodała spokojniejszym tonem:


— Aleks, jeśli naprawdę chcesz spróbować, wybiorę dla ciebie coś odpowiedniego. Ale musisz to zrobić świadomie.

— Co to będzie? — zapytał, czując nieoczekiwaną mieszankę niepokoju i ciekawości.


— Amulet przełomu — odparła. — Może pomóc. Może wszystko zmienić.


W sklepie zapanowała niemal całkowita cisza, przerywana jedynie szumem ulicy zza okna.


— Chcesz spróbować? — zapytała Mila.


Aleks wziął głębszy oddech.


— Tak. Chcę.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej