Ukryta wiadomość

 Rozdział 6

Maja siedziała nad planami jak zahipnotyzowana. Nie mogła oderwać wzroku od wizualizacji. „M” nie było jedynym znakiem. Gdy spojrzała szerzej, zauważyła, że cały projekt – układ zieleni, linie ścieżek, sposób rozmieszczenia ławek – przypomina schemat... starego ogrodu w Saragossie, który razem odwiedzili. To tam pierwszy raz powiedział jej, że „lubi to, jak patrzy na świat”.


— Nie, to niemożliwe — szepnęła, wyciągając komórkę i wybierając numer Klary.


— Jeszcze żyjesz? — odezwała się znajoma, pewna siebie nuta w głosie. — Miałam nadzieję, że nie zapadłaś się pod ziemię razem z tymi projektami dla miasta.


— Klara... Szymon wrócił. I zostawia mi listy.


Po drugiej stronie zapadła cisza.


— Chcesz powiedzieć, że facet, który zniknął bez słowa jakieś... sześć lat temu, teraz bawi się z tobą w architektoniczne kalambury?

— Tak to właśnie wygląda — Maja opowiedziała o liście w szkicowniku, o układzie świateł w nowym projekcie. — To... chore, prawda?


— Nie. To romantyczne. Trochę psychodeliczne, ale romantyczne. — Klara zamilkła na chwilę. — Posłuchaj. Skoro cię szuka, skoro się stara... może warto pójść tym tropem?


Maja wpatrzyła się w mapę terenu. Po prawej stronie projektu zauważyła coś jeszcze. Niewielka szklarniowa konstrukcja przy skraju działki nosiła numerację, która nijak nie pasowała do reszty. 041218.


— Klara?


— Tak?


— On zostawił datę.


— Datę czego?


— Nie wiem. Ale zamierzam się dowiedzieć.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej