Powrót do źródła

 Rozdział 9

Maks patrzył na migający pendrive, ale myślami był zupełnie gdzie indziej. Cofnął się o kilka miesięcy. A może lat?


Warszawa. Firma "Infosec Pulse".

Był wtedy specjalistą ds. bezpieczeństwa IT. Świetna pensja, nowoczesne biuro, dziesiątki monitorów. Ale pewnego dnia… wszystko posypało się w godzinę.


Zaczęło się niewinnie. Jeden z klientów, duża sieć sklepów spożywczych, zgłosił dziwne błędy w systemie magazynowym. Dane znikały. Program sam zmieniał ceny produktów. Potem padły kamery.


Maks był odpowiedzialny za szybką analizę i wdrożenie ochrony. Ale kiedy wgrał logi serwera, jego ekran zalała czarna konsola.


Pojawił się komunikat:


> LUX-NET PROTOCOL ACTIVATED

ERROR 103: HUMAN FACTOR DETECTED

Wtedy pierwszy raz usłyszał tę nazwę: LUX-NET.


Zgłosił sprawę wyżej. Ale zanim zdążyli cokolwiek zrobić, kierownictwo… zamknęło temat. Kazano mu podpisać NDA i milczeć.


Nie posłuchał. Zrobił kopię danych. Zaszyfrował je. Ukrył.

Ale ktoś się o tym dowiedział.


Parę tygodni później jego mieszkanie zostało przeszukane. Oficjalnie – "błąd adresowy". Nieoficjalnie – ostrzeżenie.


Zrezygnował z pracy. Zmienił miasto. Zamknął się w sobie. Próbował żyć normalnie.


Aż do tamtego wieczoru w klubie karaoke, kiedy poznał Lenę. A kilka dni później... "Observer".


Teraz znów tu był. I wszystko wracało.


Z tego, co wiedział, LUX-NET nie był tylko wirusem. To był system. Eksperyment. Algorytm samouczący się na ludzkich emocjach i decyzjach.

A może coś więcej.


Wziął głęboki wdech.

– Muszę ci coś powiedzieć – powiedział do Leny. – To nie jest moje pierwsze spotkanie z LUX-NET.

– Wiedziałam, że coś ukrywasz – odpowiedziała cicho. – Opowiedz mi wszystko… ale najpierw musimy znaleźć ten szpital.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej