Pod szkłem i papierem

 Rozdział 2

Laura nie mogła przestać myśleć o liście. Ani o „M.”.


Wieczór był cichy. Ciepły. Zbyt spokojny jak na to, co czuła w środku. W dłoniach trzymała kartkę – tę starą, pożółkłą, z rulonu sprzed tygodnia. Litery były znajome. Zbyt znajome.


Usiadła na tarasie swojej kawalerki, owinięta cienkim szarym swetrem. Na stole stał szkicownik, otwarty, ale pusty. Miała szkicować kolejną wersję koncepcji na nowy projekt — lecz myśli nie współpracowały.


Zamiast linii i kątów widziała tylko jedno: jego twarz. Te kilka spotkań sprzed lat. Biblioteka.Tej nocy długo nie zasnęła.



---


Następnego dnia po pracy, wracając z uczelni, na której gościnnie prowadziła zajęcia, skręciła w stronę swojej ulubionej kawiarni. Miejsce tętniło życiem – śmiechy, rozmowy, zapach kawy i świeżego chleba. Dziś jednak poczuła coś innego.


Kelnerka, uśmiechając się tajemniczo, wręczyła jej kartkę.


– Znalazłam to na twoim stoliku. Myślałam, że zostawiłaś.


Laura wzięła ją niepewnie. Papier był złożony na pół, tusz jeszcze wilgotny. Tym razem był tylko jeden wersa uczelni. Głosy ściszone przez rozsądek. Kawa pita ukradkiem w korytarzach, które nigdy nie miały być miejscem uczuć.


Zakochała się wtedy po raz pierwszy. I po raz pierwszy straciła grunt pod stopami, gdy zniknął bez słowa.


Pociągnęła łyk czerwonego wina i znów przeczytała list. Po cichu. Dla siebie.


„Zawsze mówiłaś, że architektura to rozmowa bez słów. Ale ja nie umiem już milczeć.”

Tej nocy długo nie zasnęła.



---


Następnego dnia po pracy, wracając z uczelni, na której gościnnie prowadziła zajęcia, skręciła w stronę swojej ulubionej kawiarni. Miejsce tętniło życiem – śmiechy, rozmowy, zapach kawy i świeżego chleba. Dziś jednak poczuła coś innego.


Kelnerka, uśmiechając się tajemniczo, wręczyła jej kartkę.


– Znalazłam to na twoim stoliku. Myślałam, że zostawiłaś.


Laura wzięła ją niepewnie. Papier był złożony na pół, tusz jeszcze wilgotny. Tym razem był tylko jeden wers.

„Jestem bliżej, niż myślisz. M.”


Poczuła, jak serce uderzyło mocniej. Wyszła z kawiarni na świeże powietrze, rozejrzała się. Tłum. Ruch. Życie. Ale żadnej znajomej twarzy.


Mimo to… po raz pierwszy od dawna… uśmiechnęła się sama do siebie.





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej