Połączenie przerwane

 Rozdział 11

Maks nie pamiętał, jak dokładnie wydostał się z kawiarni.


Kiedy drzwi rozwarły się z hukiem, instynkt przejął kontrolę. Przeskoczył przez boczne wyjście dla dostawców, rzucił się w wąską uliczkę za "Signalem" i ruszył w stronę rzeki. Kroki za nim, krótkie, zdecydowane. Ktoś go śledził.


Zniknął między kontenerami, przedostał się przez parking i ostatecznie wpadł do jednego z opustoszałych biurowców po drugiej stronie mostu. Tam przeczekał dwie godziny. Zgubił telefon – celowo. Wiedział, że mogą go śledzić.

Zanim zniknął całkowicie, napisał do Leny tylko jedno:


„Muszę się ukryć. Nie dzwoń. Nie pytaj. Zaufaj mi.”


Wysłał to ze starego, jednorazowego urządzenia, które nosił jeszcze od czasów, gdy pracował przy sprawie Lux-Netu.

Lena przeczytała wiadomość o 18:07. Stała wtedy w kuchni z filiżanką zielonej herbaty, patrząc w okno.

Pustka.

Niedowierzanie.


Sięgnęła po telefon, ale sygnał był zerwany. Połączenie przerwane.

Maks zniknął.


Wieczorem siedziała na łóżku, próbując połączyć fakty. Dwa tygodnie temu — dziwne błędy na jego laptopie. Przekierowane maile. Dzisiejsze nerwy. No i ta wiadomość.


Otworzyła jego komputer — wciąż miał stare hasło.

Na pulpicie zauważyła nowy folder: „Echo”.

Zaszyfrowany.

Zabezpieczony dwupoziomowo.


Westchnęła i przypomniała sobie, że kiedyś Maks wspomniał, że jego hasło awaryjne „na koniec świata” to coś związanego z ich pierwszym spotkaniem.


„Karaoke_23:59?”

Zadziałało. Folder otworzył się powoli, jakby z niechęcią.


W środku:

– dokument nazwany „Projekt LuxNet: Ostatnia Faza”,

– mapa Berlina z zaznaczonymi punktami,

– zaszyfrowana wiadomość głosowa: „Jeśli to czytasz, to znaczy, że...”


Lena zadrżała.


Nie zamierzała czekać bezczynnie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej