Odpowiedź między liniami

 Rozdział 4

Laura siedziała pochylona nad deską kreślarską. Wiatr cicho poruszał zwiewną firanką, wpuszczając do pokoju zapach wczesnej wiosny. W mieszkaniu panowała cisza.


Przed sobą miała projekt renowacji fasady kamienicy z 1928 roku. Z pozoru zwykłe zadanie, ale dziś... dziś zamierzała przemycić w nim coś więcej.


Zamyśliła się, przypominając sobie słowa z tamtego listu. Zżółkły papier, wyblakły atrament, miękkie pismo. Jedno zdanie wciąż pulsowało w jej pamięci, jak echo niespełnionego pragnienia:

„Zawsze uważałem, że światło najpiękniej opowiada o uczuciach.”


Westchnęła cicho. Sięgnęła po ołówek i z namysłem zaczęła projektować ornament nad głównym wejściem – coś, co tylko on mógłby rozpoznać. Szkic starej latarni, tej samej, którą kiedyś wspólnie zaprojektowali na studiach – jako żart, jako symbol. W tamtym czasie wszystko było niedopowiedziane. Teraz również.

Zamiast standardowego gzymsu – delikatna gra świateł, rytm okien przypominający kod Morse’a, który kiedyś używali, by wymykać się nudnym wykładom.


Wsunęła notatkę do koperty, nie podpisując jej.

„Odpowiedź. Wiesz, gdzie patrzeć.”


Kopertę wkleiła w tylną stronę dokumentacji technicznej, wiedząc, że trafi do tego samego archiwum, z którego ktoś zabrał szkic z cytatem.


Jeśli to naprawdę był on – odczyta. Zrozumie. Odpisze.


Jeśli nie… będzie to tylko jeszcze jeden detal, którego nikt nie zauważy.

Ale Laura nigdy nie projektowała tylko z myślą o odbiorcach.


Projektowała dla tych, którzy potrafili czytać między liniami.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej