Noc, światła i zakłócenia

 Rozdział 4

Spotkali się bez planu. W sobotę wieczorem Lena wysłała wiadomość:


 „Miasto dziś pachnie przygodą. Spacer?”




Odpowiedź przyszła błyskawicznie:


 „Dwie minuty i jestem.”





---


Szli powoli przez centrum. Miasto nie spało – światła, rozmowy, gwar. Ale była w tym pewna miękkość. Ciepły letni wieczór, ulice pełne ludzi, ale oni czuli się, jakby byli tylko we dwoje. Czasem cisza między nimi była wygodniejsza niż słowa.


Zatrzymali się na moście. Poniżej spokojna rzeka odbijała światła latarni.


– Lubię takie momenty – powiedziała Lena. – Jakby wszystko zwalniało.

– Albo jakby świat dawał znać, że na chwilę można przestać się spieszyć.


Chwilę stali bez słów. I wtedy…

Całe miasto nagle zgasło.


Światła zgasły jedno po drugim. Latarnie, ekrany reklamowe, sygnalizacje świetlne. Cisza też zrobiła się inna – jakby dźwięki przestały płynąć z miasta, a zaczęły z jego wnętrza. Przez sekundę Lena pomyślała, że to romantyczne. Ale tylko przez sekundę.


– To… dziwne – szepnęła.


Maks spojrzał na swój telefon.

Brak zasięgu.

Brak Wi-Fi.

Brak czegokolwiek.


– To nie jest zwykła awaria – powiedział cicho, bardziej do siebie niż do niej.


Z oddali dobiegł ich dźwięk alarmu samochodowego. Potem kolejnego. A potem 

jeszcze jednego.

– Co się dzieje? – zapytała Lena.


Maks wyjął z kieszeni małe urządzenie – coś, czego wcześniej przy niej nie używał. Jakby kieszonkowy skaner albo mini-modem.


– W naszej firmie mamy narzędzie diagnostyczne… do sprawdzania, czy coś zakłóca sygnał. W razie ataku.


– I co pokazuje?


Spojrzał na ekranik.


– Zakłócenia są zbyt równomierne. To nie przypadek. Ktoś wyłączył miasto.


– Ty mówisz poważnie?


– Zbyt poważnie.


Chwilę później znowu zapaliły się światła – nie wszystkie, ale kilka. W oddali migotał ekran billboardu, który wcześniej zgasł.

Na nim nie było reklamy.

Tylko białe tło. I czarny napis:

„Zaczynamy od zera. Obserwujcie.”




Lena spojrzała na Maksa.


– Czy to był… komunikat?


– Tak. I ktoś chce, żebyśmy wszyscy to widzieli.



---


Szli dalej – już mniej beztrosko. Miasto niby wracało do życia, ale Lena czuła, że coś się zmieniło. W ludziach. W powietrzu. W niej samej.


Maks milczał przez chwilę, po czym powiedział:


– To nie był przypadek. I to nie było po raz pierwszy.


– Miałeś rację. Ktoś was sprawdzał.


– I wygląda na to, że teraz grają na poważnie.

A Lena pomyślała, że jeszcze tydzień temu nie znała go wcale. A teraz szli nocą przez miasto, które właśnie ktoś wyłączył. I że cokolwiek się dzieje – chce to przeżyć właśnie z nim.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej