Nie udawaj Mateusz

Rozdział 6

 [Spotkanie – wieczór, osiedlowy sklepik, chwila przypadkowa... ale nieprzypadkowa]


– Mateusz? – usłyszał znajomy głos.


Zamarł. Właśnie pakował bułki do siatki, gdy Lena stanęła tuż obok. Nie wyglądała na zadowoloną.

Ostrożna mina. Skrzyżowane ręce. I wzrok, który nie znosił sprzeciwu.


– Hej… – powiedział cicho.


– Chyba musimy pogadać – rzuciła. – O liście.


Nie odpowiedział od razu. Serce zabiło mu szybciej.


– Wiem, że to ty – dodała.


Wzruszył ramionami, jakby nic się nie stało. – Skąd ten pomysł?

– Nie udawaj. Twój charakter pisma. Styl. I to, jak się zachowujesz od kilku dni. Dajesz się rozgryźć jak kartka papieru.


Zamilkli na chwilę. W sklepie zrobiło się dziwnie cicho.


– Więc? – zapytała Lena. – Napisałeś ten list do mnie?


Mateusz spojrzał jej prosto w oczy.

– Nie.


Cisza. Potem już tylko jej zmieszanie.


– Ale… twoja przyjaciółka przeczytała go pierwsza – powiedział powoli. – I widziałem, jak się uśmiechała, jakby ten list był dokładnie dla niej. I może… może to dobrze, że trafił do niej.


– Ona… myśli, że to pomyłka.

– Może nie powinna.


Lena patrzyła na niego dłużej. Jakby po raz pierwszy nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Zgarnęła swoje zakupy, rzucając tylko cicho:


– Wiesz, mogłeś wszystko sknocić.


– Albo w końcu coś naprawić.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej