Nie mów jej

Rozdział 2

Lena wpatrywała się w list jak zahipnotyzowana. Wzięła go do ręki z taką ostrożnością, jakby trzymała coś kruchego, cennego… jakby znała każdą literę.


– Skąd wiesz, że to nie dla mnie? – zapytałam ostrożnie.


– Bo… – zawahała się. – Bo... czekałam na ten list.


Serce mi zadrżało.


– Od kogo?


Nie odpowiedziała od razu. Usiadła ciężko na kanapie, wciąż trzymając kartkę. W końcu powiedziała cicho:


– Od Mateusza.


Zamarłam.


Mateusz. Nasz wspólny znajomy. Cichy, uprzejmy, zawsze trochę z boku. Pomagał Lenie w przeprowadzce, czasem odwoził mnie po imprezie. Nigdy nie przypuszczałam…

Serce mi zadrżało.


– Od kogo?


Nie odpowiedziała od razu. Usiadła ciężko na kanapie, wciąż trzymając kartkę. W końcu powiedziała cicho:


– Od Mateusza.


Zamarłam.


Mateusz. Nasz wspólny znajomy. Cichy, uprzejmy, zawsze trochę z boku. Pomagał Lenie w przeprowadzce, czasem odwoził mnie po imprezie. Nigdy nie przypuszczałam…


– Pisał ci wcześniej? – zapytałam, próbując zrozumieć.


– Nie. Ale… myślałam, że w końcu się odważy. Myślałam, że jeśli coś napisze – to będzie… coś takiego.


Zapadła cisza. Spojrzała na mnie nagle poważnie:


– Obiecasz mi coś?

– Co?


– Nie mów mu, że przeczytałaś. Ani że list trafił do ciebie.


– Ale Lena…


– Obiecaj.


Patrzyłam na nią długo. W oczach miała błaganie.


– Dobrze – powiedziałam. – Obiecuję.


Ale w środku… coś się poruszyło.

Bo może list naprawdę

 był do mnie?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej