Między słowami

 Rozdział 5

(Ona)

Nie miała pojęcia, czemu Lena tak dziwnie się zachowuje.


Odkąd przeczytała list – ten list – coś się zmieniło. Lena niby się uśmiechała, ale jej spojrzenia były ostre. Krótsze zdania. Mniej śmiechu.

Jakby coś ją uwierało. Jakby zazdrość i złość wymieszały się w jednym spojrzeniu.

A ona?

Trzymała ten list w torebce. Czytała go już chyba z dziesięć razy.

Za każdym razem czuła to samo: ciepło, niepokój i coś… głęboko znajomego. Jakby znała ten styl pisania. Ten sposób dobierania słów.


Ale nic nikomu nie mówiła.


Zamiast tego, udawała, że wszystko jest po staremu.

Z uśmiechem zjadała kolację z Leną. Z uśmiechem odbierała wiadomości.

Z uśmiechem ukrywała, że to wszystko zaczyna ją męczyć.


Bo coś tu nie grało.

[Lena]


Kłamała.

I to nie pierwszy raz.


Ale co miała zrobić?

Gdy zobaczyła list na stole – otwarty, niepodpisany – poczuła, że to pewnie do niej. Musiało być do niej.

Zawsze przecież to ona była tą bardziej przebojową. Tą, na którą chłopcy zwracali uwagę.


Więc kiedy przyjaciółka zapytała:

– To twój?

…przystanęła. Tak po prostu.


Ale teraz czuła się oszukana.

Bo jeśli to nie był list do niej…

Jeśli ktoś naprawdę kocha jej przyjaciółkę…

…to znaczy, że wszystko się posypie.


A tego nie chciała.

Nie dlatego, że nie chciała jej szczęścia.


Tylko dlatego, że pierwszy raz w życiu… czuła, że może zostać w tyle.

        




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej