Martwe punkty

 Rozdział 10

Stare Miasto było tego dnia zatopione w lekkiej mgle. Kawiarnia "Signal" wyglądała na zamkniętą, choć z komina buchała para. Zgodnie z wiadomością, Maks pojawił się dokładnie o 15:45. Bez Leny. Bez dysku — przynajmniej tak wyglądało.


W środku czekał mężczyzna z siwą brodą, w płaszczu, który pamiętał lepsze czasy. Siedział przy oknie, przez które kamera uliczna ledwo obejmowała wnętrze lokalu.


– Siadaj – powiedział bez podnoszenia wzroku. – Minęło dużo czasu, Maksymilianie.


– Kim jesteś? – Maks rozpoznał głos, ale nie potrafił przypisać go do twarzy.


– Nazywali mnie wtedy "Martin". Ty znałeś mnie jako głos z kanału wewnętrznego. Pomogłem ci wyciągnąć te dane. I teraz to wraca.


Mężczyzna położył na stoliku papierowy kubek z kawą. Na jego ściance był odręcznie narysowany symbol: 🔺 z przekreślonym okiem w środku.


– Lux-Net nie jest tylko oprogramowaniem – ciągnął Martin. – To struktura. Wzór. Przepis na coś większego, co dopiero się budzi. A ty masz fragment układanki, którego im brakuje.

– Nie mam już nic – skłamał Maks.


Martin uśmiechnął się blado. – To źle. Bo oni myślą, że masz wszystko.


W tym momencie szyba kawiarni zadrżała lekko. Z ulicy wjechał nieoznakowany, czarny van. Drzwi otwarły się szybko. Dwie zamaskowane postacie wyszły, jedna z tabletem w dłoni, druga z czymś przypominającym przenośny skaner.


Martin poderwał się.


– Nie możesz wracać do niej. Teraz jesteś celem. Ona też będzie. – Podał mu mały nośnik danych. – Jeśli chcesz zrozumieć, co zacząłeś, to w Berlinie znajdziesz odpowiedzi. Stare serwery. Ludzie, którzy uciekli przed Lux-Net, zanim stali się jego częścią.


Maks wcisnął pendrive do kieszeni. Drzwi kawiarni z hukiem się otworzyły.

Nie było czasu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej