Kino pomyłek

 Rozdział 2

Lena nigdy nie przyznawała się do tego głośno, ale miała słabość do komedii romantycznych. Zwłaszcza tych przewidywalnych, z obowiązkowym pocałunkiem w deszczu i muzyką w tle. Właśnie dlatego dała się wyciągnąć Nadii na „Miłość na trzecim piętrze” – produkcję, która pachniała kliszą już od samego zwiastuna.


– Tylko nie płacz na końcu, okej? – rzuciła Nadia z uśmiechem, wręczając jej bilet i popcorn.


– Ja? Nigdy! – Lena uniosła brew, ale obie wiedziały, że to kłamstwo.


Zajęły miejsca mniej więcej pośrodku sali. Ludzie powoli zapełniali rzędy, szeleścili opakowaniami, mruczeli pod nosem. I wtedy, tuż przed rozpoczęciem filmu, Lena poczuła znajome uczucie – jakby ktoś ją obserwował.


Odwróciła głowę.


Dwa rzędy dalej, po drugiej stronie – siedział on. Zielona bluza zamieniona na szarą koszulę, ale to na pewno był on.

I wyglądał na kompletnie zaskoczonego.



---


Maks zamarł z kubkiem coli w ręku. Patrzył prosto na nią.


– Przysięgam, myślałem, że to będzie thriller o hakerach – szepnął do swojego przyjaciela Adama.


– To może jednak coś w stylu „hakerzy serca”? – zażartował Adam, który już dawno zauważył, że Maks dziwnie reaguje na temat „tej dziewczyny z karaoke”.


– Przypadek – mruknął Maks, ale sam już w to nie wierzył.

I wyglądał na kompletnie zaskoczonego.



---


Maks zamarł z kubkiem coli w ręku. Patrzył prosto na nią.


– Przysięgam, myślałem, że to będzie thriller o hakerach – szepnął do swojego przyjaciela Adama.


– To może jednak coś w stylu „hakerzy serca”? – zażartował Adam, który już dawno zauważył, że Maks dziwnie reaguje na temat „tej dziewczyny z karaoke”.


– Przypadek – mruknął Maks, ale sam już w to nie wierzył.

Po seansie, który okazał się zaskakująco zabawny, Lena z Nadią podeszły do wyjścia. Maks z Adamem akurat wychodzili drugim wyjściem, ale los znów zadrwił – spotkali się przy automacie z napojami w holu.


– Znowu ty? – zapytała Lena, krzyżując ramiona.


– Znowu ja – odparł Maks. – Ale tym razem to naprawdę nie było zaplanowane.


– Jasne – uśmiechnęła się, biorąc wodę z automatu. – A film?


– Spodziewałem się ataków cybernetycznych, dostałem ataki serca z miłości. Ale było okej. Nawet lepiej niż myślałem.


– Cieszę się. Może to znak, że czasem dobrze się pomylić.


Zawiesili na sobie spojrzenia. Świat wokół nich rozmył się na chwilę – jakby ktoś wyciszył dźwięk, przyciemnił światło i dał im scenę tylko dla siebie.


Maks pierwszy się przełamał.

– Może następnym razem… nie będziemy się spotykać przez przypadek?


– Może. Ale tylko jeśli wybierzesz film jaśniejszy niż „mroczna zemsta hakerów”.


– Obiecuję. Następna będzie komedia. Dla pewności.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej