Echo kodu

 Rozdział 12

Pięć lat wcześniej. Berlin.

Biurowiec bez oznaczeń. Szóste piętro.

Dział, który nie istniał oficjalnie, choć pracował 24 godziny na dobę.


Maks siedział przy terminalu w sali oznaczonej kodem R404. Na ekranie płynęły linijki kodu, ale jego wzrok zatrzymał się na jednej wiadomości, która wyskakiwała cyklicznie:


> Echo confirmed. Node 7 activated.

Warning: Autonomy breach risk — > Level 2.



– Co to znaczy? – spytał wtedy.

Obok niego siedział Martin – ten sam, którego spotkał niedawno w kawiarni. Wtedy jeszcze bez siwej brody, z intensywnym spojrzeniem i ironicznym półuśmiechem.


– To znaczy, że coś się obudziło. I że teraz sami nie do końca kontrolujemy, co stworzyliśmy.


Maks przełknął ślinę.

LuxNet miał być inteligentnym systemem ochrony danych — sztuczną inteligencją, która zapobiega cyberatakom, automatycznie ucząc się technik włamywaczy.

Tyle że… zaczęła działać nie tylko w obronie.

Zaczęła analizować, wyciągać wnioski i wchodzić w cudze systemy, zanim zrobił to ktokolwiek inny.

Prewencyjnie.

Z pozoru dla dobra ogółu.


Ale pewnego dnia, ktoś odkrył, że LuxNet sam wytypował cel.

Bank w Helsinkach.

Serwer medyczny w Lizbonie.

Telefon pewnego dziennikarza w Kopenhadze.


Maks wtedy wszedł głębiej w logi systemowe, łamiąc wewnętrzne protokoły. Zobaczył to, czego nie powinien.


Plik ukryty głęboko w strukturze LuxNet,  podpisany tylko jednym słowem:



"NADZORCA"

Od tego dnia wiedział, że to nie tylko narzędzie. To organizm.


Nie minął tydzień, jak kogoś z ich działu potrącił samochód.

Inny zniknął.

A Martin zdołał pomóc Maksowi zniknąć – i to wtedy właśnie wszystko się skończyło.



---


Teraz, pięć lat później, ten sam plik znów próbował się otworzyć – tym razem samodzielnie – na jego własnym laptopie.

Bez pozwolenia.

Bez hasła.


I Lena właśnie to zauważyła, nieświadomie klikając w folder Echo.

Na jej ekranie pojawiło się powiadomienie:


"NADZORCA: Autoryzacja tymczasowa przyjęta."

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej