Dźwięk przypadku

 Rozdział 1

Lena nie znosiła piątkowych wieczorów w dusznych, przepełnionych klubach. Ale dziś była inna – jej przyjaciółka Nadia obchodziła urodziny i karaoke było obowiązkowe. Szczerze? W duchu liczyła na chwilę spokoju w kącie z drinkiem i jakąś przyjemną balladą w tle.


Niestety, rzeczywistość miała inne plany.


– Lena, zapisuję cię na „Imagine”! – krzyknęła Nadia, już lekko wstawiona, potrząsając kartką z listą utworów.


– Serio? Nie mogłaś chociaż wybrać czegoś żywszego?


– Za dobrze śpiewasz, żeby to się marnowało. Dawaj!


Lena westchnęła i ruszyła w stronę sceny, zerkając po drodze na ludzi zgromadzonych w klubie. Większość wpatrywała się w telefony albo rozmawiała zbyt głośno. I wtedy go zobaczyła.


Siedział z boku, przy stoliku z trójką znajomych, w ciemnozielonej bluzie, popijając colę z cytryną i z wyraźnie sceptycznym wyrazem twarzy. Wyglądał na kogoś, kto raczej znalazł się tu przez przypadek. Zbyt uważnie jej się przyglądał, ale nie jak ktoś, kto flirtuje – raczej jak ktoś, kto analizuje.

Dźwięki pianina zabrzmiały znajomo. Lena zamknęła oczy i zaczęła śpiewać. Najpierw nieśmiało, potem coraz pewniej, aż zapomniała, że stoi na scenie. W tej jednej chwili czuła się wolna.


Gdy zeszła ze sceny, zauważyła, że „zielona bluza” nadal na nią patrzy. Nie nachalnie. Zaintrygowany. Ciekawy.


Maks nie wiedział, co go bardziej zaskoczyło – że usłyszał Lennona w takim miejscu, czy że ona naprawdę śpiewała, nie tylko bawiła się w gwiazdę karaoke. Było w niej coś autentycznego. Jakby nie pasowała do tego gwaru, a jednocześnie go dopełniała.


Nie zamierzał podchodzić. Nie tego wieczoru. Ale kiedy wychodzili, Lena akurat stała przy szatni. I znów – przypadek?

– To dobrze, czy źle?

– Zdecydowanie dobrze – odpowiedział. – Jestem Maks.

– Lena.


I to wystarczyło. Tylko imiona. Tylko jedno zdanie za dużo. Ale wystarczyło, żeby pamiętać siebie nawzajem, kiedy następnym razem spotkają się… zupełnie przypadkiem 


Ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęła się lekko.


– Pomyliłeś miejsce? – zapytała żartobliwie.

– Raczej… zastałem coś, czego się nie spodziewałem.


Jej śmiech był cichy, ale szczery.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej