Drukarnia

 Rozdział 8

Czas uciekał. Zegarek w aplikacji „Observer” odliczał nieubłaganie ostatnie minuty. Lena i Maks przebiegli przez opustoszałe ulice. Drukarnia znajdowała się w przemysłowej części miasta, otoczona zardzewiałym ogrodzeniem i halami, które dawno przestały tętnić życiem.


Brama była zamknięta na łańcuch, ale płot już nie. Ktoś wcześniej przeciął siatkę.

– Chyba nie jesteśmy pierwsi – szepnęła Lena.


W środku panował chłód i wilgoć. Powietrze pachniało kurzem, starym tuszem i… czymś jeszcze. Czymś metalicznym.


Przy wejściu powitała ich zgaszona tablica z logiem zakładu:

"ArchePrint – Drukujemy przeszłość".


– Przypadek? – zapytał Maks.

– W tej grze? Wątpię.


Gdy weszli do głównej hali, ich kroki odbijały się echem od betonowych ścian. Stare maszyny drukujące stały nieruchomo jak olbrzymy, które dawno temu zasnęły.

Ale jeden z komputerów… działał.

Na ekranie pulsował komunikat:


> WŁAŚCIWY PUNKT. CZAS: 04:58

ZADANIE: ODSZYFRUJ. POBIERZ. UCIEKAJ.




Obok monitora leżała klawiatura, pełna zaschniętego tuszu.

Na biurku – plik kartek. Druk sprzed lat, ale ktoś naniósł na nie dziwne symbole – coś między alfabetem Morse’a a starą czcionką drukarską.


– To nie jest zwykły tekst – powiedziała Lena. – Ale to wygląda znajomo.


Maks przyjrzał się jednej z kartek.

– Patrz, co kilka linijek pojawia się to samo słowo: "Echo".


Wpisali je do komputera.

Ekran zamigotał. Pojawił się folder z nazwą:


> BACKUP: LUX NET // DATA-LOCK

I plik z dziwnym rozszerzeniem: .kmr


– Tego nie otworzymy tutaj – stwierdził Maks. – Potrzebujemy dekodera. Albo…

– ...albo druga lokalizacja ma klucz – dokończyła Lena.


Zegar na ekranie zaczął migać szybciej.

00:45

00:30


– Bierz plik. Musimy się zmywać – powiedziała Lena, łapiąc pendrive, który leżał pod monitorem.


Wybiegli z drukarni, gdy tylko zegar wyzerował się. W oddali coś eksplodowało – cicho, głęboko, jakby pod ziemią.

Po chwili usłyszeli znajomy dźwięk.


Drony.


Ale tym razem było ich więcej. I były uzbrojone.


– Cholera – mruknął Maks. – To już nie jest zabawa.


Zbiegli między ulice, chowając się pod wiatą starego przystanku.

Pendrive błysnął na niebiesko.

DANE POZYSKANE

LOKALIZACJA KLUCZA: SZPITAL ŚW. KLEMENTYNY – PIWNICA ARCHIWUM




Lena spojrzała na Maksa.


– Albo to początek rewolucji… albo dokładnie wpadamy w ich ręce.


– I tak już wpadliśmy – odpowiedział. – Teraz trzeba z tego coś wyciągnąć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stacja widmo

  Rozdział 6 Wieczór zapadł szybciej niż zwykle. Niebo przybrało barwę grafitu, a latarnie miejskie zapalały się z dziwnym opóźnieniem – jakby miasto miało opory przed rozświetleniem nocy. Lena i Maks jechali tramwajem numer 11. Nie rozmawiali. Trzymali w dłoniach kopię zaszyfrowanej wiadomości i dziwny klucz z maila. Tylko jedno słowo wybijało się z całej układanki: „Stacja” Maks wpatrywał się w telefon. Mapa, stare archiwa, dane miejskie. Wreszcie spojrzał na Lenę. – Znalazłem coś. Dawna stacja radiowa. Opuszczona od lat. Miejsce, które nie istnieje na oficjalnych planach miasta, ale jest w wykazie zabytków techniki. Adres: ul. Cicha 7. – Cicha – powtórzyła Lena. – Dobre imię dla czegoś, co może ukrywać prawdę. Wysiedli dwie przecznice dalej, resztę przeszli pieszo. Ulica rzeczywiście była cicha. Nawet zbyt. Jakby dźwięk zawisł w powietrzu, czekając na pozwolenie, by się pojawić. Budynek był niski, z czerwonej cegły, z wybitymi oknami i zardzewiała  tabliczką nad drzwiami: S...
Czytaj więcej

Ucieczka

  Rozdział 14 Jeszcze tej samej nocy Adam leżał na twardym łóżku, wsłuchując się w ciszę. Słowa doktor Krauss dudniły mu w głowie jak echo: „jak długo przeżyjesz”. Wiedział już jedno – jeśli zostanie, skończy jak ten strażnik, o którym szeptano w kantynie. Korytarze zdawały się spać. Strażnicy zmęczeni, światła przygaszone. Adam poczekał, aż odgłos kroków oddali się w inną stronę, i cicho uchylił drzwi. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz. Serce waliło mu jak młot. Ruszył w stronę wyjścia, które pamiętał z wcześniejszych dni – długi korytarz prowadzący ku głównym schodom. Ale już po kilkudziesięciu metrach poczuł, że coś jest nie tak. Nie tylko on poruszał się w ciemności. Korytarz wypełniał cichy szelest, nieregularny, jakby ktoś – albo coś – pełzało po metalowej posadzce. Zamarł. W półmroku dostrzegł cień, który nie należał do człowieka – był zbyt szeroki, zbyt nisko osadzony. Coś ogromnego przecięło światło awaryjnej lampki i zatrzymało się, jakby nasłuchiwało. Adam przycisnął...
Czytaj więcej

Prawie randka

  Rozdział 3 Minęło kilka dni od spotkania w kinie. Lena nie mogła przestać myśleć o Maksie. Przypadkowe spotkania to jedno, ale teraz… była ciekawa, co stanie się, jeśli w końcu naprawdę się spotkają. Wiadomość od niego przyszła w środę wieczorem: „Hej, mam pomysł. W piątek o 19:00 – karaoke. Tym razem bez przypadków.” Lena uśmiechnęła się do ekranu. Oczywiście, że się zgodziła. --- Piątek, godzina 18:58. Lena była już pod drzwiami lokalu, tym razem nie z grupą znajomych, tylko sama. W dłoni nerwowo obracała telefon. Weszła do środka. Muzyka była cichsza niż ostatnio, ale klimat ten sam – kolorowe światła, lekkie zamieszanie, scena czekająca na odważnych. Maks już tam był. Stał przy barze, ubrany zwyczajnie, ale z tym uśmiechem, który sprawiał, że robiło jej się cieplej. Gdy ją zobaczył, od razu podszedł. – Cześć – powiedział, jakby to było zupełnie normalne. Jakby się znali od dawna. – Cześć. Punktualność robi wrażenie – odpowiedziała, lekko zadziornie. – Jeszcze cię nie znam dob...
Czytaj więcej